Και έρχεται η
στιγμή να κάνεις τον απολογισμό σου στη ζωή.
Και διαπιστώνεις
πως δεν έκανες κάτι για να αλλάξεις τον κόσμο. Μα πως; Εδώ δεν προσπάθησες να
αλλάξεις τον εαυτό σου, να τον κάνεις καλύτερο. Τον κόσμο θα άλλαζες;
Πόσταρες ολημερίς
κι ολονυχτίς στο διαδίκτυο, έτρωγες με χρυσά κουτάλια, ξόδευες το χρόνο σου σε
ανούσια ριάλιτι σόου, ξέπλενες τις αμαρτίες σου κάνοντας τη δωρεά σου στο
κοντινότερο ίδρυμα.
Δούλευες,
δούλευες… μα τελικά δούλευες τον εαυτό σου πως όλο αυτό θα κρατούσε… επτά
ζωές!!!
Και συνέχισες να
δουλεύεις, να αποταμιεύεις, να αγοράζεις, να σπαταλάς χρήμα και συναισθήματα στα
νυχτομάγαζα και στις ταβέρνες με τα φαγητά. Φαγητά, πολλά φαγητά!!!
Και έφευγαν οι
φίλοι σου κι έκλαιγες δύο, τρεις,
τέσσερις, μπορεί και πέντε ημέρες και μετά… ξανά και ξανά δουλειά, φαγητά,
ριάλιτι!!!
Δεν ξύπνησες ούτε
μία φορά από το λήθαργο που σου έφερε την αποχαύνωση. Ούτε μία!
Τώρα, κοιτάς τις ειδήσεις,
τα σκοτωμένα μωρά του πολέμου, τους ασθενείς που φεύγουν από τα κρεβάτια των
νοσοκομείων, την ξεραμένη γη από την ανομβρία, τους νέους που ερωτεύονται στις γωνιές,
το σκυλί του γείτονα που λιάζεται και περιμένει… κι εσύ, εσύ τι έχεις να
περιμένεις;
Κι εσύ, εσύ τι έχεις
να περιμένεις; Σε ξαναρωτώ!
Δεν άλλαξες, δεν
αλλάξαμε, δεν αλλάξανε!!!
Θυμήσου σαν παραδόσεις
το πνεύμα σου και την ψυχή σου, πως αυτά τα άφησες νηστικά!
Στρατούλα
Τραμουντάνη-Γκόγκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.