Χρήστος Ρ. Τσιαήλης: Τι να σκεφτόταν ο Νταλί όταν έλιωσε τα ρολόγια;

Ο συγγραφέας Χρίστος Ρ. Τσιαήλης γεννήθηκε στη Λευκωσία, στη Κύπρο το 1974. Είναι Καθηγητής Αγγλικών, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητές του είναι και ενεργός αθλητής τριάθλου καθώς και μαραθωνοδρόμος.Ταξιδεύει πολύ, καταγράφει αναμνήσεις από παντού. Το έργο του και η γραφή του, σε όλα τα είδη (ποίηση, διήγημα, μυθιστόρημα, θέατρο) απευθύνεται στο σκεπτόμενο αναγνώστη.

Ποιήματα και πεζογραφήματά του στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα έχουν εμφανιστεί σε συλλογές, λογοτεχνικά περιοδικά, και σε ανθολογίες μετά από διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, όπως τα διεθνή λογοτεχνικά περιοδικά ‘Art Ascent’, ‘Poets and Dreamers’, ‘In Focus’ ‘Diasporic Literature’, 4^η Ομαδική Ποιητική Συλλογή εκδόσεων Διάνυσμα, κλπ. 

Διηγήματά του παρουσιάζονται στην ανθολογία ‘Η Πόλη Αυτό Το Βράδυ: Αθήνα’, εκδόσεις Poema, στην ανθολογία ‘Φαντασμαγορία 2017: Αδιέξοδο’ και στην Πρώτη Κυπριακή Ανθολογία του Φανταστικού ‘Το Ποτάμι του Χρόνου’, 2017, όπου συμμετέχει με δύο διηγήματα.

Επίσης μετά από διάκριση στον Πανελλήνιο διαγωνισμό ‘Παράξενες Μέρες’, με διήγημά του στην Ανθολογία ‘Παράξενοι Έρωτες’, 2017. Το θεατρικό του ‘Στρείδια’ πήρε έπαινο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΕΤΕΠΚ Κερατσινίου, Αθήνα 2017. 

Το θεατρικό του ‘Δοχεία’ πήρε έπαινο στο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, 2017. Το ποίημα του ‘Στο Ληξιαρχείο του Χρόνου’ πήρε διάκριση στον Διαγωνισμό Ulesses 2018.

Έχει εκδόσει τη συλλογή διηγημάτων ‘Throwing Diceona Chess board’ το 2010 και την ποιητική συλλογή ‘The Green Divorce’ το 2012. Και τα δύο από τον εκδοτικό οίκο Author house. 

Τον Απρίλιο του 2016 με τις εκδόσεις Αρμίδα έχει εκδόσει το ‘Klotho Surfaces’, το πρώτο μυθιστόρημα από την Τριλογία Επιστημονικής Φαντασίας – ‘The Omnicon stants Trilogy’. 

Το τελευταίο του βιβλίο, ‘Το Ψωμί’, 2017 από τον εκδοτικό οίκο Γκοβόστης, αποτελεί μια σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων. Η παρουσίαση του βιβλίου του ΨΩΜΙ, θα γίνει στην Αθήνα στις 16 Μαρτίου στο DE PROFUNDIS, στη Ζωοδόχου Πηγής. 

Ο συγγραφέας αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Έχει κληθεί ως κριτής σε διαγωνισμούς Λογοτεχνίας και εκπαιδευτής σε σεμινάρια λογοτεχνικής γραφής.

Σ.Τ.

Απόσπασμα από το Διήγημα Αντιχρονιστικότητα, το 13ο Διήγημα του βιβλίου ΨΩΜΙ.

Η παράλληλη πορεία. Οι ευθείες που δεν τέμνονται ποτέ. Η ωρολογία. Και τα σημεία στο ημερολόγιο των ΚΤΕΛ. Όλα αυτά, αλλά μόνο τέτοια, ήταν η ζωή της από τότε που θυμάται. Στο λεωφορείο κάθε μέρα, στη δουλειά να κτυπάει κάρτα, να μετράει τα κουτιά που κλείνει, να αγγίζει τον διάδρομο που κυλάει και να αντιλαμβάνεται το μήκος του μονόδρομου.

-ο μονόδρομος-

Αυτή η τετραγωνισμένη πορεία. Όσες παρακάμψεις κι αν ακολούθησε από μικρή για να ξεφύγει, σε όσους κυκλικούς κόμβους και να έκανε επαναστροφή, πάντα εκεί. Πάντα στον μονόδρομο, οι ώρες εμπρός, τα λεπτά στο μπάνιο μετρημένα, σαν το νερό που ποτέ δεν τρέχει προς τα πάνω. Ποια δύναμη, ποια έλξη κοσμική να κάνει τη ζωή της διαχειρίσιμη, πάντα αναρωτιότανε.

Τι να σκεφτόταν ο Νταλί όταν έλιωσε τα ρολόγια;

Ανάβει το καινούριο μπάρμπεκιου που της έκανε δώρο ο σύζυγος στα τριακοστά γενέθλιά της. Ακουμπάει το αριστερό της χέρι με το ακριβό ρολόι στη σχάρα για να λιώσει. Θέλει να εξαφανίσει τους κύκλους.

Και εκεί ακριβώς, στην απόφασή της αυτή, σταματάει ο χρόνος για μια μέρα. Πριν σχολάσει ο σύζυγός της και τη βρει για να τη φιλήσει με αγάπη και το τεράστιο ετούτο γεγονός την ξαναπετάξει στον μονόδρομο.

Κι όπως έσταζε το ρολόι, το δέρμα και η σάρκα της στη σχάρα, είδε τριγύρω της να ανυψώνεται ένας πύργος, μέσα από τα τείχη του μονόδρομου, σπάζοντάς τα, αφήνοντας έξω κουρτίνες, κουζίνες, και παιδιά.

Ένας τεράστιος πύργος με σκάλες σιδερένιες. Είδε γυναίκες σαν κι αυτή να σκαρφαλώνουν με το ένα χέρι κι άντρες και μικρά παιδιά να τις παρακολουθούν από τα μικρά παραθυράκια, κι ήταν το φως επάνω στο στόμιο διαφορετικό.

Ανέβαινε, ανέβαινε γρήγορα για να προλάβει να επιστρέψει πριν από τις οκτώ το βράδυ, γιατί δεν ήξερε πως δεν υπάρχει οκτώ το βράδυ, μα θα το μάθαινε σύντομα.

Και της μίλαγαν οι άλλες που σκαρφάλωναν, της έλεγαν διάφορα, της έλεγαν πως ο έρωτας σταματάει τον χρόνο, της έλεγαν πως ο χρόνος είναι όπλο. Τις άκουγε προσεκτικά όπως ανέβαινε, κοιτάζοντας μόνο το στόμιο του πύργου για να ανέβει γρήγορα, να δει τι υπάρχει έξω, παραπέρα, και να προλάβει να επιστρέψει πριν από τις οκτώ. Και οι γυναίκες μίλαγαν συνεχώς.

«Κανείς δεν ξέρει πού είναι οι σφαίρες».

«Οι σφαίρες ρίχτηκαν όλες στις βόρειες χώρες».

«Πεθαίνει όποιος δεν είναι πίσω πριν από τις οκτώ».

«Η πόλη είναι μέσα στην πόλη.»

«Κανείς δεν ξέρει πού είναι οι σφαίρες».

«Κανείς δεν ξέρει πού είναι οι σφαίρες».

«Πεθαίνει όποιος δεν είναι πίσω πριν από τις οκτώ».

Δίστασε. Εκατό ακριβώς μέτρα πριν από το στόμιο του πύργου, δείλιασε. Άρχισε την κατάβαση, ήθελε απεγνωσμένα να επιστρέψει πίσω. Κατέβηκε με δυσκολία, με φόβο, γιατί είχε χάσει τον πρώτο ενθουσιασμό και γεύτηκε τον πρώτο αληθινό δισταγμό, τον δισταγμό της αλλαγής, τον δισταγμό της μετάβασης. Μαζί της επέστρεψαν και όλες οι γυναίκες, αργά σαν κι αυτήν, ψιθυρίζοντας.

«Κανείς δεν ξέρει.../ Πεθαίνει όποιος.../ δεν ξέρει πού είναι.../ στις βόρειες χώρες…/ πριν από τις οκτώ .../ πού είναι οι σφαίρες .../ Κανείς δεν ξέρει .../ η πόλη είναι μέσα…/όποιος δεν είναι πίσω .../ πίσω πριν από τις οκτώ .../ πίσω πριν .../πού είναι οι σφαίρες…».

Την επομένη δεν πήγε δουλειά. Μόλις έφυγε ο σύζυγός της, άνοιξε το λεξικό του, στη βιβλιοθήκη του, εκεί πρώτο στο μεσαίο ράφι, που πάντα το τακτοποιούσε.

Στο λήμμα ‘διστάζω’ έλεγε δις και ίσταμαι.

Μα είμαι μία ύπαρξη, πώς δις να σταθώ; Πώς να γίνω διπλή; Πώς να προλάβω όλα να τα κάνω; Είναι μονόδρομος η ζωή, είναι μονόδρομος ο χρόνος, δεν έχω επιλογή.

Θυμήθηκε ξαφνικά την κλεψύδρα στο Pictionary. Το επιτραπέζιο που παίζανε κατά τα πρώτα έτη της κοινής τους ζωής, όταν έμαθε να θυμάται τα γενέθλια των φίλων και τις γιορτές τους. Όταν έμαθε να θυμάται τη γιορτή της μάνας της που πέθανε στην έκρηξη, τη γιορτή του πατέρα που την ξέγραψε, τη δική της γιορτή. Όταν ζωγράφιζε στα μικρά, τετράγωνα χαρτάκια εκείνους τους περίεργους ομόκεντρους κύκλους με μια απλοϊκή γραφή, και μέσα τους έκανε σκιτσαρίσματα με αρχέτυπα. Εκεί όπου πήγαινε στις πρώτες της ρίζες, στα πρώτα, βρεφικά τραύματα και θυμότανε τη Νηπιαγωγό. Με τον χρόνο να την τρέχει ξοπίσω φρενήρης, για να την αναγκάσει να αποτυπώσει το τραύμα πριν χαθεί πάλι βαθιά στο μέρος εκείνο του μυαλού της που δεν μπορούσε να ανακατέψει, που δεν μπορούσε να θυμηθεί, μα ούτε και να ελέγξει. Και πάντα νικούσε στο παιχνίδι αυτό όλους τους φίλους, ήταν ήδη ασυναγώνιστη στο παιχνίδι της αυτοκάθαρσης από τότε.