Ένα τέλος... πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος.

Γράφει η Στρατούλα Τραμουντάνη- Γκόγκα
Φωτογραφίες Δημήτριος Γκόγκας

Μια παράσταση του  θεάτρου ΣΚΑΛΑ, με ένα έργο επίκαιρο όσο και η ζωή μας, η ζωή μας που γέμισε περιθωριοποίηση, ξενοφοβία, ομοφοβία, ναρκωτικά, αιμομιξία, απόριψη, αποξένωση, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε χθες βράδυ!!!

Ένα σύγχρονο δράμα με ένα τέλος... 

πικρόν ως αψίνθιον, οξύ ως μάχαιρα δίστομος.

Το θέατρο Σκάλα ξεκίνησε τη νέα θεατρική χρονιά με ένα σύγχρονο έργο: «Αψίνθιον = Δηλητήριο» της ηθοποιού και συγγραφέως Μαίης Σεβαστοπούλου. 

Μέσα από τις ιστορίες 4 νεαρών γυναικών που παρουσιάζονται με την μορφή μονολόγων ο θεατής βρίσκεται αντιμέτωπος με αμαρτίες που βαραίνουν την ελληνική κοινωνία και την σύγχρονη πραγματικότητα. 

Τα στεγανά των κλειστών μικρών κοινωνιών, αυτών κυρίως της επαρχίας που κουκουλώνουν τα πάθη και τις έριδες, η έλλειψη της επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη των οικογενειών, τα προβλήματα των μεταναστών  και η απόρριψη λόγω ξενόφοβου κλίματος, η απουσία της αγάπης της στοργής, οι αιμομικτικές τάσεις και όλα τα επακόλουθα τους, ως παράπλευρες απώλειες ενός κοινωνικού διαρκούς πολέμου, παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά να λειτουργήσουν ως μέσο προς την λύτρωση. 

Όμως η κατάρα της συνεχούς επανάληψης των ιστοριών τους, αποδυναμώνει τη λύτρωση και λειτουργεί ως μια αιώνια τιμωρία που τις μαστιγώνει. Ας μη  ξεχνάμε ότι η πικράδα του φυτού Αψίνθιου αντιπροσωπεύει μεταφορικά την αμαρτία στη Βίβλο.

"Καὶ ὁ τρίτος ἄγγελος ἐσάλπισε, καὶ ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀστὴρ μέγας καιόμενος ὡς λαμπάς, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τὸ τρίτον τῶν ποταμῶν καὶ ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων. Καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀστέρος λέγεται ὁ Ἄψινθος. Καὶ ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον, καὶ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἀπέθανον ἐκ τῶν ὑδάτων, ὅτι ἐπικράνθησαν".Αποκάλυψις Ιωάννου 8. 10-11

Τέσσερα κορίτσια, τέσσερις νεαρές γυναίκες, μετά τον βίαιο θάνατός τους, είτε από αυτοκτονία, είτε από ναρκωτικά είτε συναντιόνται στον άλλο κόσμο και καλούνται να περιγράψουν την δύσκολη ζωή τους μέχρι και τον θάνατο. 

Η σκηνοθέτιδα Μόνικα Μελέκη στέκεται με σεβασμό απέναντι στο έργο, δημιουργεί το λιτό περιβάλλον που απαιτείται, σκιαγραφεί πολύ πετυχημένα τους χαρακτήρες των κοριτσιών και αποκαλύπτει έντεχνα τις ταλαντώσεις της ζωής τους μέχρι και την τελική ευθεία, καθώς και την πικράδα της ανθρώπινης ζωής.

Σημαντικό ρόλο έπαιξαν: τα λιτά  και επιβλητικά σκηνικά, του Γιώργου Αχιλλέως  που θύμιζαν μικρούς τάφους με κτερίσματα, η μουσική του Λευτέρη Μοσχοβία που έδενε αρμονικά τα κομμάτια της παράστασης, ο φωτισμός του Miroslav Stanchev που άλλαζε χρώματα σε… μεταφυσικούς τόνους και  οι Χορογραφίες της κας Ρόζας-Μαρίας Πάντζη που είχε και την ευθύνη της Κινησιολογίας των ηθοποιών.

Οι ηθοποιοί Ελένη Οροκλινιώτη, Αριάνα Ιωάννου, Μαρία Μουστάκα και Χρυστάλλα Καλλένου με την ουσιαστική, μεστή  παρουσία τους επί σκηνής κατόρθωσαν να μας μεταδώσουν την τραγικότητα της ζωής των γυναικών που υποδύονταν και να μας καθηλώσουν.

Για την Ιστορία του έργου θα πρέπει να αναφέρουμε ότι είχε ανέβει: στο Θέατρο «Αγγέλων Βήμα» (2012) και στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου (2007).

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Μόνικα Μελέκη.

Μουσική: Λευτέρης Μοσχοβίας.

Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Αχιλλέως.

Χορογραφίες/Κινησιολογία : Ρόζα-Μαρία Πάντζη.

Σχεδιασμός Φωτισμού : Miroslav Stanchev.

Ηθοποιοί: Ελένη Οροκλινιώτη, Αριάνα Ιωάννου, Μαρία Μουστάκα, Χρυστάλλα Καλλένου.

Συμμετέχει(χορός): Ρόζα Μαρία Πάντζη

Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσει κανείς!!!

11/02/2018