"Διδώ και Αινείας", στις χρυσές σελίδες της κυπριακής οπερατικής ιστορίας!

Η μυθική πριγκίπισσα Διδώ που έδωσε τέλος στη ζωή της γιατί προδόθηκε ο έρωτάς της. Η ιστορία της ενέπνευσε ποιητές και συγγραφείς... 

Η όπερα είναι το είδος θεατρικής πράξης όπου όλες οι τέχνες συγκατοικούν αρμονικά για να γεννήσουν  το ανώτατο είδος θεάματος. Δυστυχώς η Κύπρος είναι πολύ μικρή για να παράγει παραγωγές όπερας ίσως  λόγω του κόστους αλλά και για το γεγονός της μη επαρκής παιδείας του κοινού για το συγκεκριμένο είδος. Στην εποχή της προχειρότητας και του φτηνού θεάματος η όπερα στον τόπο μας δεν έχει αποχτήσει ακόμα τη θέση που της αρμόζει. 
Ο Κυπριακός οργανισμός όπερας είναι το μόνο σχήμα που προσπαθεί να προωθήσει τα κλασσικά έργα και δυστυχώς με πολύ μικρές σχεδόν μηδαμινές  επιχορηγήσεις από την πολιτεία.

Ο Κυπριακός Οργανισμός Όπερας θα παρουσιάσει στο κοινό την  Όπερα «Διδώ και Αινείας» του Henry Purcell, το Σάββατο στις  20:30 στο Ανοιχτό Αμφιθέατρο Λυκείου Αραδίππου.

Το έργο «Διδώ και Αινείας» θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου λυρικού ρεπερτoρίου. 

Η σχετικά μικρή διάρκεια, το μυθικό στοιχείο και η θεματολογία του : φιλοδοξία, ζήλια και προδοσία, το κάνουν ένα πολύ αγαπημένο έργο. Βασισμένο στην Αινειάδα του Βιργιλίου, ανήκει στην κατηγορία της Όπερας Δωματίου και πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 1688 στο Josias Priest girl’s school στο Chelsea London. Από τότε η «Διδώ» έχει τύχει εξαιρετικής επιτυχίας με διάσημα ανεβάσματα στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου.

Τα Τελευταία 10 χρόνια ο Κυπριακός Οργανισμός Οπερας έχει ανεβάσει όπερες  όπως «Διδώ και Αινίας»,  «Ορφέας και Ευρυδίκη», «Ο Γάμος του Φίγκαρο»  και  «Δον Τζοβάνη».

Το apopsi-la μίλησε με τον σκηνογράφο της παράστασης κύριο Ανδρέα Παρασκευά ο οποίος ανάμεσα στα άλλα τόνισε την αναγκαιότητα η πολιτεία να αγκαλιάσει και αυτό το είδος θεάτρου και να προσφέρει στο κοινό της Κύπρου ποιοτικές παραστάσεις.

Ανδρέας Παρασκευά: «Όταν μου ζήτησε η σκηνοθέτης Τσβέτα Χριστοφόρου  να κάνω τη σκηνική επένδυση του έργου, η χαρά μου ήταν μεγάλη. Μια πρόκληση που πολύ σπάνια δίνεται σε ένα καλλιτέχνη. Το έργο δύσκολο και με ένα πολύ απαιτητικό σκηνικό με πολλές  εναλλαγές εικόνων. Η ρεαλιστική προσέγγιση είναι απαραίτητη για να αποδώσει την ατμόσφαιρα και την ονειρική διάθεση του έργου. Πρέπει επίσης να βρεθούν λύσεις για τις αλλαγές του σκηνικού αφού λόγω του ότι το έργο παίζεται σε ένα υπαίθριο θέατρο δεν υπάρχει η ευκολία που θα είχαμε σε ένα κλειστό. Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ ικανοποιητικό και υπόσχεται στους θεατές μια αξέχαστη παράσταση».