Γράφει η Στρατούλα Τραμουντάνη
Η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να πει: «πάμε άλλη μια φορά». Ο Θεός! Οι άνθρωποι; Και οι άνθρωποι!
Άλλη μια φορά να φέρουμε το «έαρ» στη ζωή μας. Να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας, να δηλώσουμε ακμαίοι και ως άλλοι ποιητές να ανθίσουμε με τις λέξεις και τα συναισθήματα!
Την ευλογία ότι υπάρχουμε, τη χαρά ότι στεκόμαστε στα πόδια μας, την ελπίδα για το ότι μπορούμε να ξαναχτίσουμε από την αρχή ότι ο «βαρύς χειμώνας», μιας ασθένειας ίσως, γκρέμισε! Την δυνατότητα να μετατρέψουμε τον παγωμένο αέρα του χειμώνα σε δροσερό αεράκι και να δούμε την αγριεμένη θάλασσα να ησυχάζει!
Σκέφτομαι: Πόσο μεγάλος είσαι Θεέ μου! Ακόμη και μέσα στην αρρώστια, μέσα από τον πόνο και τα δάκρυα, ακόμη και μέσα από τον θάνατο, γεννάς τη ζωή και πάλι!
Σκέφτομαι: «Μαμά, μείνε δυνατή το ’χεις!».
Σκέφτομαι: Με περιμένει η Κλημεντίνη!
Σκέφτομαι: Ο Δημήτρης μου;
Σκέφτομαι: Μην τα παρατάς!
Σκέφτομαι: Τελικά η νόσος σε εξελίσσει ως άνθρωπο. Κι όσο υπάρχει πίστη, μην επιτρέψεις τον πόνο, την αρρώστια να σε ορίσει ως άνθρωπο. Πάλεψε, πάλεψε, πάλεψε!
Κι έτσι, η άνοιξη ξανάρχεται apopsi-la αλλά και μέσα μου. Επανεκκινώ τον εαυτό μου και το ιστολόγιο που τόσο μα τόσο πολύ έλλειψε σε όλους σας.
Με κατακλύσατε με μηνύματα, τηλεφωνήματα ενδιαφέροντος γι’ αυτό και για την υγεία μου, με συγκινήσατε, με στηρίξατε, με… «επαναφέρατε στη ζωή».
ΑΝΟΙΞΗ! Ελάτε λοιπόν σιγά - σιγά να «μυρίσουμε» το πρώτο της λουλούδι!
Σας ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.