"Φωτεινή Κουφογάζου: Θα περάσει κι αὐτό, ὅπως πέρασαν κι ἂλλα, ὅπως ζήσαμε που ζήσαμε".

Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα την ποιήτρια Φωτεινή Κουφογάζου. 

«Ἡ ζωή μας ἐν τάφῳ»
Α
Λιὸλουστες μέρες, με τά φουρφουρίσματα του Ἂνεμου, ἀνεπαίσθητα χάδια, πάνω στα πρώτα βλαστάρια των κλώνων. Κρυμμένοι πόθοι της Ἂνοιξης, τριγυρνοῦν ἀθεατοι, φουριόζοι .Ἡ ρεματιά στόν κοντινό λόφο, σφύζει ζωή, ροή ἀδιάκοπη, στήν ακινησία του δικοῦ μας ρημαγμένου τοπίου.
Μπαίνουμε στό μεγαλοβδόμαδο, τοῦ Λαζάρου σήμερα κι ὅλα παίρνουν το δρόμο τους, χωρίς ἐμάς, για μᾶς
«Ἡ ζωή μας ἐν τάφῳ», με τήν Ἀνάσταση να διεκδικεῖ τό δικό της μαρτύριο , κουβαλώντας ἀκόμα ἕναν σταυρό στους ὧμους της.
Θα περάσει κι αὐτό, ὅπως πέρασαν κι ἂλλα, ὅπως ζὴσαμε που ζήσαμε.
Μιάν ἂχρονη ἀνὲμη, σ'ἀκύκλωτο κύκλο, κλώθει τίς ζωές μας. 
Ὅλα γύρω μας, συσκοτίσαν ἂξαφνα  κι ἡ λήθη θόλωσε τα πάντα,
τά λόγια μόνον τῆς καρδιάς μας κρατοῦν, σε τοῦτον τόν χαμό, εἷναι ἐκείνα, πού μᾶς ἐπαναφέρουν πάντα με τό ἂρρητο τῶν κτύπων τους.
Γέμισε ὁ δρόμος χθές με παιδικές φωνές γλύκανε ἡ ψυχή μας Ὀμορφιά
Ὴ πασχαλιά στήν πίσω αύλή, κερνᾶ τ´ ἂρωματά της.
Ρόδισε καί τό πρῶτο τριαντάφυλλο τ´Ἀπρίλη τῶν παθῶν.
Ἀνάμεσα στα τρυφερά της φύλλα, ἀνεκλάλητες οἱ χαρές τῆς φύσης, 
εύλογημένες, ὑπάρχουν στό πνεῦμα της.
Σπαρμένοι πόθοι στα ριζώματα των βουνῶν, στούς λόφους με τίς ἀνεμῶνες
στούς κόρφους τῆς θάλασσας και στίς γοῦβες των βράχων, 
πού ο μπάτης ἀπάνεμα χαῖδεύει τα βότσαλα,
στίς άδειες τίς ακρογιαλιές, ἐκεί, πού κάποτε πλανιότανε το βλέμμα σου, Ἐλένη.

Β
Γλιστράει ο χρόνος, ν´αποδράσει θέλει, με τρόπο ύποπτο, διασφάξ* τούτες τις μέρες
αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά την ανυπαρξία του
Προσωρινοί καταναλωτές του είμαστε, άδειοι από σκέψεις, συνθήματα, αντοχές
Οι σειρήνες μας επαναφέρουν στην «τάξη», σφυρίζουν διαρκώς στ´αυτιά μας, περιπολούν
«μείνε σπίτι, είσαι επικίνδυνος»
κι εμείς υπάκουοι, μαλθακοί, φοβισμένοι, σε ό,τι συναινέσαμε:
« αγόρασε », «δανείσου », « αδυνάτησε », « φοβού »...
Ψυχρός κι ανάποδος προέκυψε ο καιρός, με μια χειμωνιάτικη Άνοιξη, να φέρνει καταιγίδες
με πλήθος στοιβαγμένα χελιδόνια, ξεψυχισμένα στα πόδια της, με άδειες τις παιδικές χαρές, και με κείνον τον στίχο του Ποιητή, στους «Ελεύθερους πολιορκημένους»
να λιγώνεται η ψυχή του στα χαλάσματα
«άκρα του τάφου σιωπή, στη χώρα βασιλεύει....»
*διασφάξ: άγος, ἡ, (διασφάζω) πᾶν ἄνοιγμα βιαίως γινόμενον, σχίσμα, ῥῆγμα, ἰδίως βραχώδης χαράδρα, δι’ ἧς ῥέει ποταμός, ἔν τε τῷ ἑνικῷ καὶ τῷ πληθ., Ἡρόδ. 2. 158., 3.117, κτλ.