ΕΛΕΝΗ Γ. ΤΥΡΙΜΟΥ: Το γεφύρι των δικών της μύθων

Στο πένθος βυθισμένη χρόνια, ως άλλη ηρωίδα του Σοφοκλή, ζει την απόλυτη οικογενειακή τραγωδία κάνοντας "έκκληση" με την ποίησή της για ειρήνη, για επούλωση της πιο μεγάλης πληγή της τουρκικής εισβολής: τους αγνοούμενους. 
Μια πληγή που δεν λέει να επουλωθεί και που κάποιοι προσπαθούν να την κλείσουν... Από σεβασμό στην Ελένη Γ. Τυρίμου  που ακόμα περιμένει τον αφερφό, την αγωνία για το τί ακριβώς έζησε στα πέτρινα εκείνα χρόνια, αφιερώνω αυτή τη μικρή ανάρτηση.
Στρατούλα Τραμουντάνη-Γκόγκα

Η Ελένη Γ. Τυρίμου γεννήθηκε στο Αυγόρου της επαρχίας Αμμοχώστου το 1959. Προέρχεται από πολύτεκνη οικογένεια βιοπαλαιστών αγροτών. Από τα πολύ νεανικά της χρόνια έτρεφε μεγάλη αγάπη προς τα γράμματα και ιδίως στη λογοτεχνία. Διάβαζε και έγραφε ποίηση, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τη διηγηματογραφία. 

Πολλά ποιήματα της δημοσιεύτηκαν στον κυπριακό τύπο. Συμμετείχε σε ποιητικό διαγωνισμό της ΕΔΟΝ κατά τον οποίο επιλέχθηκε ανάμεσα στους δεκαέξι Κύπριους ποιητές των οποίων τα έργα εκδόθηκαν σε ποιητική ανθολογία το1982. Με αφορμή τον πόλεμο του 1974 και τη συμπερίληψη του αδελφού της Ευαγόρα στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων, δραστηριοποιήθηκε πιο έντονα στην ποίηση εκφράζοντας έτσι τον πόνο του αγνοούμενου αδελφού και τα δεινά του πολέμου. Από την πρώτη ποιητική της συλλογή "Ανοιχτό Παράθυρο" ποιήματα της δημοσιεύονται στο περιοδικό ΑΝΕΥ.

Αρκέτα ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί απο την ορχήστρα "Εξ Ακοής". 

Βιβλία της έχουν εγγριθεί από το υπουργείο παιδείας και πολιτισμού για τον εμπλουτισμό των σχολικών βιβλιοθηκών, της ενίσχυσης των σχολικών βιβλιοθηκών, της ενημέρωσης, μελέτης των καθηγητών και των μαθητών.

Αξιοσημείωτη είναι και η επιλογή αρκετών  ποιημάτων της από εκπαιδευτικούς διαφόρων σχολείων της Κύπρου για τη συμμετοχή τους σε επετειακές σχολικές γιορτές. Η παρούσα έκδοση είναι η δεύτερη της κατάθεση στη λογοτεχνία, μετά την πρώτη της έκδοση με τίτλο "Ανοιχτό παράθυρο" το 2012 και περικλείει πέντε χρόνια δημιουργίας.

                                                             
Γεφύρι των στίχων

Στίχο, στίχο

Λιθάρι στο λιθάρι

θα κτίσουμε το πορφυρό γεφύρι

Με χαλίκια αγάπης

Φιλία κεντημένα

Από δάκρυα λύπης

Χαράς και ελπίδας

Των προγόνων γερά

Θεμελιωμένο λέξη τη λέξη

Στης καρδιάς τους το Είναι

Σε αυτό το γεφύρι

Θα παίζουν ανέμελα τα παιδιά

θα πάρουν σάρκα των ερώτων τα όνειρα

θα περπατήσουν γυμνά, γέρικα πόδια

Χωρίς φόβο στο χαμό των δικών τους στιγμάτων

Τότε θα έχουμε να λέμε

Το γεφύρι των στίχων

Των ήχων, των μύθων

Στων χρόνων των πολλών

Των σπουδαίων των λίθων…