ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΓΟΛΓΟΘΑΣ!

                                                              

Επίσκεψη για εξέταση στο παλιό Νοσοκομείο Λάρνακας.

Είχε πάει 8 το πρωί και έπρεπε να ετοιμαστώ για να πάω να δω την παθολόγο μου στα εξωτερικά ιατρεία Λάρνακας. Έφτασα περίπου σε 10 λεπτά. Το καλό είναι ότι το παλιό Νοσοκομείο της Πόλης βρίσκεται στο κέντρο, οπότε δεν σπαταλάς ποτέ χρόνο για να φτάσεις εκεί. Δυσκολεύτηκα να βρω πάρκιν, ως συνήθως δηλαδή. Έκανα τρεις – τέσσερις γύρους και τελικά πάρκαρα σε έναν παρακείμενο δρόμο, πάνω σε διπλή κίτρινη γραμμή. Διαφορετικά θα έπρεπε να παρκάρω στο πάρκιν της πολυκατοικίας και να πάω με τα πόδια στο νοσοκομείο.

Όταν έφτασα μπροστά από τους υπαλλήλους του Νοσοκομείου για να εγγραφώ, ήταν πλέον πολύ αργά για να διεκδικήσω μία καλή θέση εξέτασης πέραν από αυτή της 35^ης στη σειρά. Βλέπετε δεκάδες συμπολίτες μας που είχαν ανάγκης ιατρικής εξέτασης είχαν κάνει την ίδια σκέψη. Να πάνε την ίδια ώρα στο Νοσοκομείο. Κάποιος μου είπε, σε μια μικρή συζήτηση που είχα (ξέρετε στις ουρές μέχρι και φιλίες δημιουργούνται!) ότι από το πρωί από τις 7 η ουρά έφτανε μέχρι και την είσοδο. Τόσο καλά! Κάποιοι είχαν μεταβεί για να προλάβουν να πάρουν καλό νούμερο από τις 6 το πρωί! Οι πόρτες ανοίγουν στις 7 και το κρύο ειδικά του ηλικιωμένους τους εξαντλεί!

Μέχρι να φτάσω στον υπομονετικό καλοσυνάτο υπάλληλο που θα με εξυπηρετούσε,  θαύμαζα τις απείρου κάλους ανακοινώσεις που ήταν κολλημένες με τσιρότα και άλλες προχείρου κατασκευές επί των τζαμαριών, τους επισκέπτες που έμπαιναν στα ιατρεία χωρίς να χτυπούν την πόρτα, τους επιτήδειους που έκλεβαν μία θέση στη ουρά και καυχιόνταν ή έκαναν τους αδιάφορους, τους υπομονετικούς που έλεγαν «θα περάσουμε» και τον ηλικιωμένο κύριο που φωνασκούσε: Που είναι οι πολιτικοί, που είναι τα κόμματα; Κάποιος που του είπε να σωπάσει γιατί εκεί ήταν νοσοκομείο και έπρεπε να κάνει ησυχία, πήρε την απάντηση από κάποιον άλλο: Άσε τον να φωνάζει. Ίσως δεν φώναξε όσο έπρεπε όταν ήταν νέος και να τα χάλια. Άσε τον τουλάχιστον τώρα. Ευτυχώς που δεν υπήρχε κάποιο όργανο της  τάξης για να τον επαναφέρουν στη… τάξη. Μόνος του επανήλθε!

Αφού περίμενα περίπου μισή ώρα στην ουρά, (τυχερός ήμουν) πλήρωσα τα τρία ευρώ, πήρα τα αυτοκόλλητα και το φάκελο και πήγα να περιμένω στις αναπαυτικές καρέκλες των διαδρόμων. Δεκάδες άλλοι δύστυχοι ως εμέ, με φακέλους, εξετάσεις, κινητά, οχλαγωγία, ένσημα, πιστοποιητικά, οξύθυμους, κακοντυμένους, καλοντυμένους, μαθητές που οι μανάδες τους διεκδικούσαν κατ εξαίρεση εξέταση, ανάπηροι, ικανοί που απλώς δεν είχαν κάτι να κάνουν και είπαν δεν πάμε μέχρι το νοσοκομείο, ένα θέαμα για όλη την οικογένεια και με μόλις τρία ευρώ. Υπομονετικοί Υπάλληλοι, ευγενικοί νοσοκόμοι, πρόθυμοι γιατροί. Αλλά είναι όντως αρκετό αυτό για να καλυτερέψει η κατάσταση; Μάλλον όχι! Ίσως θα πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία και οι ασθενείς!

Δεν άντεξα και έκανα μια μικρή βόλτα στην αυλή. Ένα μικρό πανηγύρι από δεκάδες ατάκτως ειρημένα αυτοκίνητα, πλανόδιοι μανάβηδες, λαχειοπώλες συνέθεταν ένα υπέροχο πίνακα περί της 10 το πρωί. Η μέρα μου φτιάχτηκε για τα καλά. Αρρώστησα διπλά.

Δε γνωρίζω πότε η κατάσταση θα βελτιωθεί (ΓΕΣΥ, Νέο Νοσοκομείο, προσλήψεις κτλ) αυτό που κατανοώ είναι πως ο κάθε συμπολίτης που μεταβαίνει στο παλιό Νοσοκομείο για εξέταση θα πρέπει να οπλιστεί κυρίως με υπομονή. Μόνο έτσι θα αντιμετωπίσει τον μικρό Γολγοθά που τον περιμένει!

Δημήτριος Γκόγκας