Χριστίνα Κυριάκου: Αγαπούσα τη φύση από παιδί.

Ξέρω

Αγαπούσα τη φύση. Από παιδί. Όχι με έναν θεωρητικό ή ρομαντικό τρόπο, αλλά με μια εσωτερική ανάγκη να τη γνωρίσω, να τη νιώσω, να καταλάβω πώς δουλεύει ο κόσμος της, με ποιον τρόπο τα πλάσματα μιλούν χωρίς λόγια, πώς η σιωπή τους έχει λόγο. Η περιέργειά μου, δεν ήταν απλή. Ήταν υπαρξιακή. Ήθελα να καταλαβαίνω. Να βλέπω. Να εξηγώ στο διψασμένο μέσα μου, τα φαινόμενα. Και κάπως έτσι, πολύ νωρίς, θέλησα να γίνω κτηνίατρος. Όχι μόνο για να φροντίζω τα ζώα, αλλά για να σταθώ εκεί που η φύση ακουμπά στον άνθρωπο: στο σημείο εκείνο όπου η αγάπη συναντά την ευθύνη!

Και έγινα κτηνίατρος σ' έναν κόσμο όπου τα ζώα δεν μιλούν και οι άνθρωποι δεν ακούν ή, καλύτερα, δεν ακούγονται. Στα δεκατρία χρόνια της δουλειάς μου, δεν γνώρισα μόνο ζώα. Γνώρισα ανθρώπους. Ανθρώπους που έφερναν στα χέρια τους ζώα, σαν να κρατούσαν τον ίδιο τον εαυτό τους. Είδα τυφλούς ανθρώπους, που έβλεπαν μέσα από τα μάτια ενός σκύλου. Είδα κωφούς ανθρώπους, που ένιωθαν τον ήχο της ζωής μέσα από τη ζεστασιά μιας γάτας. Είδα ανθρώπους ταλαιπωρημένους, κουρασμένους από τον κόσμο, αλλά να βρίσκουν καταφύγιο σε μια ουρά που κουνιέται με χαρά. Είδα φτωχούς που μοίραζαν το φαγητό τους και πλούσιους που είχαν τα πάντα, αλλά χρειάζονταν κάτι άνευ όρων. Ένα βλέμμα που δεν τους ήξερε από πριν. Κατάλαβα κάτι βαθύτερο απ’ όσα μου έμαθε το πανεπιστήμιο: κατάλαβα τον άνθρωπο.

Ξέρω, πλέον, πως ο πονεμένος άνθρωπος, δεν θέλει πολλά λόγια. Θέλει μια σταθερή συντροφιά, μια παρουσία που να μην αμφιβάλλει. Ο φτωχός δεν ζητά οίκτο. Ζητά να νιώθει χρήσιμος. Ο κωφός θέλει να έχει φωνή, κι ας μην την ακούει ο ίδιος. Ο πλούσιος, όσο κι αν έχει γεμίσει τη ζωή του με αντικείμενα, θέλει να κρατήσει κάτι που δεν εξαγοράζεται: ένα σκυλί, ένα γατί, μια αντανάκλαση πίστης. Ξέρω ότι ο λυπημένος άνθρωπος αποζητά μια αφορμή για να θυμηθεί τη χαρά. Ξέρω πως η παιδικότητα δεν σβήνει. Απλώς, χρειάζεται κάτι να την προκαλέσει: ένα παιχνίδι, ένα γάβγισμα, ένα άλμα. Ξέρω πως μια οικογένεια νιώθει πληρότητα όταν ένα κατοικίδιο γεμίζει το σπίτι με ανεπιτήδευτη ζωή.

Ξέρω ότι ένας κτηνίατρος είναι κάτι πολύ περισσότερο από επιστήμονας. Είναι μάρτυρας, ακροατής, μεταφραστής της σιωπής. Είναι εκεί για να τους ακούσει όλους. Όσους δεν ξέρουν πώς να μιλήσουν  και όσους δεν έχουν πού. Ξέρω ακόμα ότι υπάρχει μεγάλη χαρά σε κάθε περιστατικό που επιστρέφει σε μια υγιή κατάσταση. Μια γιορτή γεμάτη φως. Ξέρω, όμως, ότι υπάρχει και μεγάλος πόνος όταν η κατάσταση δεν επιστρέφει· όταν χάνεται μια ψυχούλα, ένας φίλος που ήταν μοναδικός, ένα πλάσμα που σιώπησε και άφησε πίσω του κενό. Ξέρω ότι στη ζωή αυτή θα ζήσω πολλές χαρές αλλά και πολλές θλιβερές μέρες. Ξέρω όμως, κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό, ότι αυτό είναι και η ίδια η ζωή: ένα τεντωμένο νήμα ανάμεσα στη χαρά και στον πόνο, ανάμεσα στη φροντίδα και στην απώλεια, ανάμεσα στον ήλιο και τη σκιά. Γιατί η ζωή από τον θάνατο δεν απέχει όσο με τη φαντασία θέλουμε να την έχουμε χώρια. Κι ίσως, τελικά, σε εκείνο το πέρασμα, να κρύβεται η αλήθεια μας. Και αφού σπούδασα να πολεμάω τον θάνατο, κι αφού πάλεψα να σπουδάσω τον χαμό, τώρα πια δεν φοβάμαι. Είμαι έτοιμη να ζήσω. Όσο μπορώ. Γιατί τελικά η ζωή, όταν είναι αυθεντική, μοιάζει με κάτι που δεν χρειάζεται εξήγηση. Τώρα ξέρω!

Χριστίνα Κυριάκου

Vet Surgeon στην εταιρεία CityVets