Πέμπτη 30 Απριλίου 2020

Ο Δεκάλογος του Απρίλη στην εποχή του Κορωνοϊού.



Μας ταλαιπωρεί καιρό τώρα. Μπήκε στη ζωή μας αναπάντεχα, ποιος να το περίμενε άλλωστε, με μοναδική σφοδρότητα και άλλαξε τα πάντα στο διάβα του. Οι εξουσίες βρήκαν και το καλύτερο σύμμαχό τους στην επιβολή διαταγμάτων που είχαν ως στόχο την προστασία των πολιτών. Από προστασία χορτάσαμε. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ μετά το φαγητό και μια προστασία. Στις 6 ακριβώς τα καθημερινά δυσάρεστα νέα. Μετά βαΐων και κλάδων! Μάθαμε καινούργια πρόσωπα, επιδημιολόγους, γνωρίσαμε σπουδαίους ντόπιους σταρ και ξεστάρ που μας έμαθαν να κάνουμε από πατατάκια μέχρι πίττες λες και δεν ξέραμε, συζητήσαμε με κάθε λογής άσχετους και σχετικούς, «αναπροσαρμόσαμε» τις αξίες μας / τι εννοούσε ο ποιητής ακόμα προσπαθώ να καταλάβω, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, μείναμε και μένουμε σπίτι μας εξαιτίας του φόβου του προστίμου, (είναι καθ΄όλα σημαντικό να φοβάται ο πολίτης, παίρνει αξία η εξουσία), είδαμε ότι ηλίθιο βιντεάκι ανέβαζε ο καθένας και το τιμούσαν οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και χάσαμε πάσα ιδέα με την ετοιμότητα του υπεύθυνου υπουργείου να δώσει τα επιδόματα που εξαγγέλθηκαν ενόψει πανδημίας πριν από τις εορτές του Πάσχα. Βαρέθηκε και ο κόσμος, εξάλλου αέρας κοπανιστός κυκλοφορεί ελεύθερος και μπορεί ο καθένας να τον φάει!
Ας δούμε λοιπόν τι μας προκάλεσε εντύπωση και μας έδωσε το έναυσμα να διαμορφώσουμε την λίστα του Τοπ- Τεν του μήνα που μας πέρασε.

Γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Νο 10: Η φράση «Μένουμε σπίτι». Ακούστηκε περισσότερο και από το « Δι ευχών των Αγίων πατέρων ημών». Όποιο τηλεοπτικό Κανάλι και να ανοίξεις, εδώ, στην Ελλάδα, στην Κίνα και στον κόσμο όλο, μας προέτρεπαν οι χαμογελαστοί παρουσιαστές να μείνουμε σπίτι. Και γιατί «περικαλώ;» Για να προστατευτείς μας απαντούσαν. Σποτ, δεκάδες σποτ, επιστρατεύτηκαν σπουδαίοι ηθοποιοί, τραγουδιστές, καρτούν, γλάστρες, και μας έμαθαν το πιο σπουδαίο: Πώς να πλένουμε σωστά τα χέρια γιατί χρόνια τώρα βρε αδελφέ, δεν γνωρίζαμε! Να γιατί πάντα επίκαιρο είναι το γνωμικό: Όσο ζεις μαθαίνεις!

Νο 9: Η φράση : «Επανεκκίνηση της Οικονομίας» Είδαν, από - είδαν οι ειδικοί, τα χρήματα τελειώνουν, οι τράπεζες αρνούνται γενικώς, ο κόσμος δεν κινείται, το χρήμα αρνείται και αυτό να κινηθεί, το «ολικό κλείσιμο» των επιχειρήσεων μάλλον τους ξέφυγε, το κακό παράγινε, κάτι πρέπει να γίνει. Να κινηθεί περισσότερο ο κόσμος και φυσικά να βγει το χρήμα από τις τσέπες. Πληροφορίες που αναφέρουν ότι θα ανοίξουν πρώτα τα μπαρμπέρικα και οι κουρείς θα μοιάζουν με αστροναύτες κατά την διάρκεια του κουρέματος φαντάζουν αναληθείς! Και μη χειρότερα να λέτε!

Νο 8: Η επισήμανση των ανθρώπων που πλήρωσαν τη νύφη «Οι ήρωες της πρώτης γραμμής» Οι άνθρωποι δηλαδή που εργάστηκαν και εργάζονται στα διάφορα νοσηλευτήρια και με την απειλή συνεχώς πάνω από τα κεφάλια τους της προσβολής από τον ιό, προσέφεραν και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ήρωες όσο δεν διαμαρτύρονται, μόλις ακουστεί η φωνή τους για τα δίκια τους ένας βούρδουλας δεν βλάπτει, μια κακία από τους τηλεοπτικούς αστέρες έτσι για να δούνε αυτοί ποιος κρατά το καρπούζι και ποιος το μαχαίρι!

Νο 7: Το άλλοθι των περισσοτέρων: Τα κατοικίδια ζώα με πρώτα και καλύτερα τα σκυλάκια. Σε όλα τα κράτη που η Πανδημία δίνει το παρόν αυξήθηκαν οι υιοθεσίες σκύλων. Μ΄ ένα σκύλο έχεις κάποιο άλλοθι να βγαίνεις από το σπίτι για ένα περίπατο. Είπαμε σε όλα τα κράτη πλην Κύπρου. Εδώ μειώθηκαν τα σκυλάκια από τα σπίτια και αυξήθηκαν τα αδέσποτα. Αν αυτό δεν σημαίνει για εμάς που σαν λαός έχουμε υπομονή και με καρτερία τα περνάμε όλα, τι άλλο να επισημάνουμε; Βρε αχάπαροι, ο Κορονωιός κολλά από άνθρωπο σε άνθρωπο, όχι από σκύλο!

Νο 6: Η ηλιθιότητα των εγκλείστων. Και η δική μου φυσικά. Ο ένας έκανε ποδήλατο γυμναστηρίου πετώντας υγρό για πλύσιμο πιάτων στο πάτωμα, ο άλλος βγήκε στο μπαλκόνι και κελαηδούσε, ο τρίτος ψάρευε το πρωινό του, ένας άλλος έκανε βουτιά σε μικρή πισίνα στην κουζίνα του σπιτιού του, τραγουδιστής μας μάθαινε να μαγειρεύουμε, μια άλλη αοιδός διοργάνωσε συναυλία από το σαλόνι της, μια μου διαφεύγει το όνομά της λάνσαρε λέει τη σιδερώστρα για νέα τάση στη μόδα, ένας έβαλε στο κάμπριο αμάξι του ένα σαλόνι και έγραψε μένω σπίτι και άλλα πολλά ευωδιαστά τέτοια λουλούδια. Ειλικρινά διαβάστε τα πάλι και αναρωτηθείτε: Που πάει η απλή λογική των ανθρώπων;

Νο 5: Η χαρά της τροχαίας και των σωμάτων ασφαλείας. Και εκεί που πήγαιναν να μειωθούν οι καταγγελίες για τις τροχαίες παραβάσεις, να σου και ήρθε από την γωνία ο Κορωνοιός. Όπου βρεθείς και όπου σταθείς και θες να κυκλοφορήσεις και μια ομάδα αστυνομικών με το τεφτέρι στο χέρι. Τόσους πολλούς αστυνομικούς είχαμε να δούμε από την εποχή …. Αλήθεια ποια εποχή; Σε πλησιάζουν, έξω από μεγάλη υπεραγορά, σε ρωτούν με βαθύ χαμόγελο (του τώρα θα δείτε!!) έτοιμοι να σε στείλουν αδιάβαστο και μόλις τους δείχνεις το sms μουτρώνουν. Να κάτι μούτρα! Τζίφος ρε μάγκα μου!

Νο 4: Οι Ρουφιάνοι της Πανδημίας: Όπως και στην κατοχή. Κρυμμένοι καλά πίσω από τις κουρτίνες του σπιτιού τους, πίσω από τις κολόνες στο μπαλκόνι, στις εισόδους των Πολυκατοικιών, έχοντας το κινητό σε άμεση κλήση, καταδίνουν κάθε ύποπτη κίνηση, κάθε λάθος μετακίνηση, κάθε παράνομη έξοδο. Λένε ότι πράττουν κατά συνείδηση για να ενισχύσουν την πολιτική του κράτους, Προστατεύουν την κοινωνία από αυτά τα ελεεινά σκουλήκια, από αυτούς τους υπανθρώπους που τόλμησαν και τολμούν να ξεμυτίσουν χωρίς να έχουν μαζί τους μια σωστή δικαιολογία, ένα επίσημο έγγραφο. Οι ίδιοι χαίρουν της τιμής και της υπόληψης των ανδρών με τα μαύρα κουστούμια και τα μαύρα γυαλιά. Υπάρχουν υποψίες ότι δεν έχουν περιορισμούς στην αγορά απολυμαντικών και χαρτιών υγείας. Τα σκατόμουτρα!

Νο 3: Τα επιδόματα της Πανδημίας. Δεν επιδόθηκαν σε όλους στους δικαιούχους έγκαιρα και πριν από τις 14 Απρ 2020, πριν δηλαδή το Πάσχα όπως είχε εξαγγελθεί. Οι δικαιολογίας χίλιες – μύριες. Εδώ μόνο μία λαϊκή φράση ταιριάζει: Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί …

Νο2 : Ο ίδιος  ο Κορωνοϊός: Μάθαμε τόσα πολλά για έναν άσωτο υιό, όσα δεν είχαμε μάθει τόσα χρόνια. Καλό μας έκανε. Πέρα από τα αστεία και τα σοβαρά, μας έμαθε κάποια πράγματα, όχι βέβαια στο μέγεθος και την τραγικότητα με την οποία τα τηλεοπτικά κανάλια προσπαθούν να μας πείσουν αλλά θα μας γίνει ένα πολύ σοβαρό μάθημα.
Και,

στο Νο 1: Η Κύπρος μας, που και μόνο από τα νούμερα της πανδημίας φαίνεται ότι αν και μικρή αντέδρασε έγκαιρα και κατά το δυνατόν αποτελεσματικά. Φυσικά και δεν είμαστε πρότυπο για άλλους λαούς και για άλλα κράτη, τουλάχιστον μέσα στην αναποτελεσματικότητά μας, κατορθώσαμε και είχαμε ελάχιστους θανάτους και διαφυλάξαμε με όλες τις ελλείψεις την δημόσια υγεία και συνεχίζουμε. 
Μπράβο σε όλους μας!




Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

Έκτη δωρεάν προβολή παράστασης από τον ΘΟΚ. «Ο Έβρος απέναντι» των Θανάση Παπαθανασίου-Μιχάλη Ρέππα.



 «Μένουμε σπίτι» συντροφιά με το θέατρο και μοιραζόμαστε με τους θεατές μας ακόμα μία παράσταση ενός σημαντικού έργου της νεοελληνικής δραματουργίας.

Η κωμωδία του καταξιωμένου συγγραφικού διδύμου Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα «Ο Έβρος απέναντι», που απέσπασε το 2002 το Βραβείο «Καρόλου Κουν» Ελληνικής Δραματουργίας, αποτέλεσε μια σημαντική στιγμή για τον ΘΟΚ αναφορικά με το ανέβασμα ελληνικών έργων.

Το έργο ανέβηκε το 2000 σε πρώτη παρουσίαση στη σκηνή του ΘΟΚ, σε σκηνοθεσία Στέφανου Κοτσίκου, με μια εκλεκτή ομάδα καλλιτεχνών.

Μέσα από δύο ζευγάρια Νεοελλήνων μικροαπατεώνων και ενός διωκόμενου Κούρδου πρόσφυγα, οι δύο συγγραφείς σχολιάζουν με χιουμοριστικό τρόπο το ζήτημα της μετανάστευσης και τη δυσκολία της ελληνικής κοινωνίας να προσαρμοστεί στο καινούργιο.

Η παράσταση θα προβληθεί από την 1η έως τις 3 Μαΐου στο κανάλι του ΘΟΚ στο YouTube. Ο σχετικός σύνδεσμος θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Οργανισμού: www.thoc.org.cy.

Καλή θέαση!

Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία-Μουσική Επιμέλεια: Στέφανος Κοτσίκος
Σκηνικά: Αχιλλέας Κεντώνης-Μαρία Παπαχαραλάμπους
Κοστούμια: Θουκής Θουκή
Φωτισμοί: Γεώργιος Κουκουμάς

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης)
Μίνα: Λένια Σορόκου
Γιάννα: Αννίτα Σαντοριναίου
Κώστας: Βαρνάβας Κυριαζής
Αλέκος: Ντίνος Λύρας
Αχμέτ: Ανδρέας Τσουρής

Μαρία Γεωργίου: "Τώρα μου φτάνει που έρχεται η Άνοιξη..."

Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα τη συγγραφέα Μαρία Γεωργίου. 


Πέρασαν οι Χαιρετισμοί χωρίς εκκλησιά. Χαίρε κεχαριτωμένη, φέτος οι χαιρετισμοί του θαυμασμού μας για την ωραιότητα που κατέπληξε τον Γαβριήλ, είναι σιωπηλοί. Δεν τους ακούσαμε σε λαμπροφωτισμένες εκκλησιές, από καλλίφωνους ψάλτες. Τους διαβάσαμε μόνοι μας σιωπηλά, δίπλα στο χτύπο την καρδιά μας. Χαίρε, δι ής εγυμνώθη ο Άδης, Χαίρε δι ής ενεδύθημεν δόξαν. Τώρα τ' ακούω όλα πιο καθαρά, κυλούν μέσα μου αβίαστα. Παντού ησυχία; Χαίρε, της απάτης την πλάνην πατήσασα, Χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα. Κι έχω λιγότερα θέλω, λιγότερες ανάγκες. Τώρα μου φτάνει που έρχεται η Άνοιξη. Να ένα χελιδόνι, σ' έναν καθαρότερο από ποτέ ουρανό. Το ακούω ξεκάθαρα, μέσα στη τόση ησυχία. Σσσσ, το υποδέχομαι σιωπηλά. Έτσι όπως  θα υποδεκτώ τον  νυμφίο. Σιωπηλά θα κοιτάξω τον νυμφώνα του και τα φτωχά της ψυχής μου ενδύματα. Πρώτη φορά γρηγορούσα. Πρώτη φορά δεν θα με βρει ραθυμούσα. Δεν θα ασχοληθώ με υποχόνδρια πάστρα, με ατέλειωτα ψώνια,  με μερίμνας αφελείς, πρώτη φορά δεν θα είμαι άκαρπος συκή. Σιωπηλά θ ακούσω τη συγκίνηση της Κασσιανής, ως γυναίκα προς γυναίκα, για την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσαν γυνή. Θα δω την πόρνη να, καταφιλεί αχράντους πόδας. Και θα ξέρω πως όσο κάποιος θα σκύβει και θα φροντίζει άλλου πόδια, δυσώδη, άρρωστα, περήφανα, τόσο θα σμίγουμε όλοι σ' ένα δείπνο μυστικό, σε μια εκκλησιά, κι ας είμαστε μακριά από την εκκλησιά. Σιωπηλά θα Τον δω να κρεμάται επί ξύλου. Τον εν ύδασι την γην κρεμάσας. Τον ταπεινούμενο, δι ευσπλαχνίας, πόδας νίβων. Σιωπηλά ο Αριμαθέας θα τον αποκαθηλώσει, σιωπηλά θ' ακούσω το θρήνο σου Παναγιά μου. Θα τον ακούσω όμως καθαρά, χωρίς τα τύμπανα της λιτανείας. Για το γλυκύ σου έαρ, το φως των οφθαλμών σου. Σιωπηλά θα σπαράξω μαζί σου, για τον γιο σου, για τους γιους και τις κόρες όλου του κόσμου, που χάνονται από ιούς, λοιμούς, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς, πολέμους, αδικίες, κακίες. Θα κλαίω κι ας ξέρω πως αύριο σιωπηλά θα ανάψω το λιτό χωρίς στολίδια κερί μου, με το ανέσπερο φως που δεν θα ρθει με θαυμαστό τρόπο από την Ιερουσαλήμ, μα θα το γεννήσει ο φόβος κι η συντριβή μου. Η ελπίδα μου. Η αγάπη μου. Και θ' αναφωνήσω, πάντα σιωπηλά.  Χριστός Ανέστη.



Ρούλα Τριανταφύλλου: Η πνευματική έκφραση σε συνθήκες περιορισμού!


Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα την ποιήτρια Ρούλα Τριανταφύλλου.


Έτσι κι αλλιώς, ο κάθε Καλλιτέχνης και Λογοτέχνης, περνά πολλές ώρες κλεισμένος στο σπίτι του προκειμένου να επιδοθεί στη συγγραφή ή στην οποιαδήποτε καλλιτεχνική δημιουργία. Μπορεί με το έργο του να απευθύνεται στους άλλους, όμως δεν σταματά ποτέ να μιλά και με τον εαυτό του και να εξωτερικεύει τα συναισθήματα και τα βιώματά του. Το να ξέρει όμως ότι είναι υποχρεωμένος να το κάνει αυτό οπωσδήποτε, αναγκαστικά το βιώνει σαν στέρηση της ελευθερίας του και αυτό του δημιουργεί αναγκαστικά άλλου είδους συναισθήματα. Τον επηρεάζει στον τρόπο που σκέπτεται και εκφέρει τον γραπτό του λόγο και στον τρόπο που δημιουργεί το οποιοδήποτε έργο τέχνης . Η αίσθηση της ελευθερίας είναι ένα πολύ βασικό και πολύτιμο αγαθό για τον καθένα μας, αλλά προ πάντων για τον καλλιτέχνη. Η έλλειψη ελευθερίας τον επηρεάζει στην έκφραση των σκέψεών του και το οποιοδήποτε δημιούργημά του, είναι ένα έργο αιχμαλωσίας. Αυτό βέβαια εξαρτάται και από την ιδιοσυγκρασία του καθενός μας. Η ελευθερία είναι ένα εσωτερικό βίωμα και οι δυνατοί μπορούν να την βιώνουν και σε περιπτώσεις που δεσμεύεται η εξωτερική ελευθερία. Όμως δεν είναι εύκολο να αποδεχτεί κάποιος τέτοιους περιορισμούς σε καιρό ειρήνης και σε τόπους που λειτουργούν σωστά οι δημοκρατικοί θεσμοί και με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζονται και τα ατομικά δικαιώματα. Ο λογοτέχνης λοιπόν και ο καλλιτέχνης δεν είναι δυνατόν να συμβιβάζονται με τις κάθε μορφής στερήσεις της προσωπικής ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά πρέπει πάντα να βρίσκουν τον τρόπο και να αισθάνονται ελεύθεροι αλλά και να εμπνέουν το αγαθό της ελευθερίας και στους αποδέκτες των δημιουργημάτων τους.

Ρούλα Τριανταφύλλου

Πάρος 10/4/2020




Τρίτη 28 Απριλίου 2020


Ελένη Τυρίμου: "το χρωστάμε στα παιδιά μας".



Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα την ποιήτρια Ελένη Τυρίμου.

  Κλείσε την πόρτα      


Τώρα παντού!
μονάχα ο φόβος
η αλαζονεία, η ευθύνη
η ανευθυνότητα
παλεύουν μεταξύ τους
μονάχα οι Λυσσασμένοι
 λύκοι με τα χίλια
τους πρόσωπα
καθρεπτίζονται
με σαρκαστικό γέλιο
ψυχροί, όπως πάντα
αδίστακτοι να σπέρνουν
τον θάνατο, ξεδιάντροπα
χρωμάτισαν την μαύρη πανδημία
τώρα με τα σάβανα
 σε όλο τον Πλανήτη
 κλείστε! την πόρτα
στον ψυχρό φονιά
ξανά, ανασυγκρότηση
κράτα καλά την λογική
 αξιοπρέπεια, ανάστημα
για τα παιδιά σου
τους γονείς
 τον συνάνθρωπο σου
κλείσε! την πόρτα
στον ψυχρό φονιά
που σε έκανε παιχνίδι
στα στυγερά
  ψυχρά  του παιχνίδια
άσε τα χρυσόφτερα
όνειρα σου να ζήσουν
 κράτα εσύ την
σφεντόνα, το τόξο
  εσύ! τα Ινία της ζωής
σπάσε τους βαμμένους
με  αίμα καθρέπτες
το στέμμα του
με αθώες ψυχές
πρόλαβε ίσως!
 το τελευταίο σκαλοπάτι,
σπέρνει φωτιά
σβήσε του θανάτου αγγελτηρίων
ουρλιάζει θριαμβευτικά
 λυσσασμένος
κοίτα μην σε μπερδεύει!
Κλείσε! την πόρτα
ανασυγκροτήσου
όλοι μπορούμε, το αξίζουμε
μαζί το χρωστάμε
στα παιδιά μας
κλείστε! την πόρτα
 έσπειρε διχόνοια
 κλείστε! την πόρτα
στους αδόξαστους
Δώσε το φώς!
 Ζήσε το αύριο!
Με Ελπίδα.



Μαρία Χριστοδούλου: "Ανατολή ελπίδας".


Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα την εκπαιδευτικό-ποιήτρια Μαρία Χριστοδούλου.




Ανατολή ελπίδας
"Το κοίταξα με μεγάλο ενδιαφέρον. Πρώτη φορά έβλεπα σκουλήκι θαλάσσης να φτιάχνει γαρνιτούρες με περισσή τέχνη. Γέμισε η αμμουδιά με γλυκιές παρουσίες. Η άμπωτη το έκανε να ξεθαρρέψει.
Λίγο πιο κάτω, ένας κάβουρας ανεβοκατέβαινε σ’ ένα βράχο. Πρωινή γυμναστική. Α! Μα τι είναι αυτό που ξεπροβάλλει; Μια καβουρίνα… Του’ ριξε μια ζεστή ματιά. Πολύτιμη στιγμή για το ζευγάρι.
Να, όμως, που εγώ αποτελούσα παραφωνία μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό. Παραξενεύτηκε και το κύμα που χάιδευε τα πόδια μου. Χρόνια τα λέγαμε οι δυο μας. Αυτό το δίχτυ φταίει, αυτό, που απλώθηκε ετσιθελικά στη ζωή μου. Επιτρεπόμενη διακίνηση μία φορά την ημέρα, και αφού πάρω τη σχετική άδεια.
-Παππού, πού βρέθηκες εσύ εδώ; Πόσο σε πεθύμησα.
Έτρεξα προς το μέρος του. Άπλωσα τα χέρια μου… Έμειναν μετέωρα στο κενό.
Χάθηκε. Ήταν όμως αρκετό.
Ο ήλιος ανέτειλε σε κόκκινο και λευκό φόντο. Λες και μας χάριζε παρήγορα ένα κόκκινο και λευκό τριαντάφυλλο για τη ζωή μας".

Μαρία Χριστοδούλου
Απρίλιος 2020


Δευτέρα 27 Απριλίου 2020

Αντώνης Φελλάς: έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πως αντιμετωπίζουν την πανδημία οι τετράποδοι φίλοι μας;


Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα τον Αντώνη Φελλά, φοιτητή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ.

"Ξέρουμε όλοι πως βιώνει ο άνθρωπος την πρωτόγνωρη αυτή πανδημία. Άγχος αλλά και αβεβαιότητα για το μέλλον είναι τα κύρια συναισθήματα που τον διακατέχουν. Όχι αδίκως όμως, αφού καθημερινά γίνεται ακροατής δεκάδων κρουσμάτων όπου έρχεται στη σκέψη του, το 
Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πως αντιμετωπίζουν την πανδημία οι τετράποδοι φίλοι μας; Συγκεκριμένα ο σκύλος, πως σκέφτεται την όλη κατάσταση, υπάρχει ο φόβος; Υπάρχει γι’ αυτούς η αγωνία για το μέλλον; Κανείς δεν μπορεί να λύσει όλα αυτά τα ερωτήματα με σιγουριά!
Αν μπαίναμε στη σκέψη του σκύλου, στην προκειμένη περίπτωση, τι στα αλήθεια θα σκεφτόταν; Το καθήκον του, ως γνωστό, είναι να κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους, να τους δίνει αυτή την ελπίδα σωτηρίας που όλη χρειαζόμαστε αυτή την εποχή. Θα κουνήσει την ουρά του και θα σου πει με τον τρόπο του πως όλα θα πάνε καλά, και όντως θα πάνε όταν το πιστέψεις! Τα λαμπερά του μάτια θα σε κάνουν να νιώσεις ζωντανός αλλά και δυνατός για να ανταπεξέλθεις! Δεν περιμένει αντάλλαγμα φτάνει να του δώσεις ένα χάδι γλυκό και ένα βλέμμα στοργικό. Καταλαβαίνει πότε είσαι λυπημένος και πότε νιώθεις ανίκανος. Θα σου βγάλει τον καλύτερο σου εαυτό και δεν θα νιώσεις ποτέ μόνος!
Αν είχαμε όλοι την ενέργεια και την αγάπη του σκύλου, ο κόσμος μας σίγουρα θα ήταν εντελώς διαφορετικός, θα ήταν ένας κόσμος χωρίς φόβο και θα ζούσαμε την κάθε μέρα σαν να ήταν η τελευταία!".

Αντώνης Φελλάς

Ανδρέας Γερολέμου: "Είμαι διπλά και τριπλά χαρούμενος που έχω τη μουσική μέσα μου, την έχω σαν μάνα και σαν οξυγόνο".


Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα τον  μουσικοδιδάσκαλο- μαέστρο Ανδρέα Γερολέμου.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΣΩΤΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
  
Ίσως τελικά τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Ίσως αυτά τα κάγκελα να ζορίσουν τα μέσα και τα έξω μας και να βγούμε νικητές.
Οι φυλακισμένοι είναι νικητές.
Όταν βγουν από τη φυλακή τους, θεωρητικά είναι νικητές,  γιατί νίκησαν το χρόνο, μετάνιωσαν, ωρίμασαν, αναθεώρησαν πράγματα κ.λπ. !!
Εγώ προσωπικά, στο δικό μου καταφύγιο διάβασα, έγραψα, μαγείρεψα, πόνεσα, έκλαψα, δημιούργησα πράγματα χειροπιαστά και πιο πολλά με τη φαντασία μου. Είμαι σίγουρος ότι θα βγω από το καβούκι μου και θα αρχίσω να πραγματοποιώ αυτά που φαντάστηκα, αυτά που ονειρεύτηκα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Τα δικά μου κάγκελα φυσικά!!!
Ο καθένας περιμένει να βγει και να κάνει τα δικά του ΘΕΛΩ πραγματικότητα.
Ίσως ήρθε η ώρα της επανεκκίνησης, της μετάνοιας και της πραγματικής συγχώρεσης. Το Πάσχα φέτος για μένα είχε διπλή αξία και νόημα.
Ελπίζω να μη χάσει κανείς κανένα δικό του άνθρωπο και ελπίζω να βγούμε όλοι διαφορετικοί έξω στην κοινωνία.
Είμαι διπλά και τριπλά χαρούμενος που έχω τη μουσική μέσα μου, την έχω σαν μάνα και σαν οξυγόνο και αυτή η φυλακή γίνεται τόσο πλούσια, αποκτά αξία... η ΤΕΧΝΗ ΣΠΑΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ και τρέχει, τρέχει και δεν έχει σταματημό.

Υπομονή!!!

Ανδρέας Γερολέμου

Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Δήμος Λάρνακας: "δικαίωμα όλων των λαών και των εθνών ανά τον κόσμο, η ειρήνη και η αξιοπρέπεια".

Εκατόν πέντε χρόνια, συμπληρώνονται φέτος από τη Γενοκτονία των Αρμενίων, μια από μεγαλύτερες γενοκτονίες του 20ού αιώνα. Εκατόν πέντε χρόνια από την Κόκκινη Κυριακή της 24ης Απριλίου 1915, όταν δόθηκε το επίσημο πρόσταγμα από τις τότε τουρκικές αρχές, για εφαρμογή των σχεδίων συστηματικής εξόντωσης του αρμενικού λαού. Ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι δολοφονήθηκαν, στα πλαίσια της πολιτικής εθνοκάθαρσης των Νεοτούρκων και εκατοντάδες χιλιάδες εκπατρίστηκαν και προσφυγοποιήθηκαν.

Η Κύπρος και ιδιαίτερα η Λάρνακα, ως το τότε κύριο λιμάνι του νησιού,  δεν έμεινε ασυγκίνητη, μπροστά στην τραγωδία του αρμενικού λαού και είναι ακριβώς στην Λάρνακα που εκατόν πέντε χρόνια πριν σαν σήμερα, έφτασαν Αρμένιοι πρόσφυγες καταδιωκόμενοι από τους Οθωμανούς.

Η πόλη της Λάρνακας άνοιξε την αγκαλιά της για να υποδεχθεί όσους Αρμένιους είχαν γλιτώσει από την σφαγή και τις απελάσεις και από έκτοτε οι δεσμοί της Λάρνακας και των Αρμενίων παραμένουν δυνατοί.

Η Εκκλησία του Αγίου Στεφάνου στην οδό Αρμενικής Εκκλησίας στο κέντρο της πόλης που κτίστηκε από τους Αρμένιους πρόσφυγες που ήρθαν στη Λάρνακα, το Αρμενικό Κοιμητήριο καθώς και το ορειχάλκινο Μνημείο της Αρμενικής Γενοκτονίας στο παραλιακό μέτωπο αποτελούν μαρτυρία των στενών αυτών δεσμών. Αλλά πέραν αυτών των ιστορικών μνημείων, η Αρμενική Κοινότητα παραμένει ζωντανή και δραστήρια αφού στη Λάρνακα, λειτουργεί ένα από τα τρία Αρμένικα Δημοτικά Σχολεία της Κύπρου, η Αρμενική Λέσχη, το Ίδρυμα Καλαϊτζιάν  και παράρτημα της AGBU (Armenian General Benevolent Union).

Η παρουσία της Αρμενικής Κοινότητας συμβάλλει στην κοινωνική ευημερία, στην αθλητική  αλλά και στην οικονομική δραστηριότητα της πόλης μας.

Η Κυπριακή Δημοκρατία διαχρονικά, συμπαρίσταται στον Αρμενικό λαό στην προσπάθειά του για δικαίωση των τραγικών μαρτύρων του και αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη διεθνή κοινότητα.

Η σημερινή ημέρα αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής στα θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας και ένα μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια του Αρμένικου λαού για διατήρηση αναλλοίωτης της ιστορικής του μνήμης.

Οι Αρμένιοι, διεκδικούν τη δικαίωση των ομοεθνών μαρτύρων τους και την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από τη διεθνή κοινότητα.

Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης ο Δήμος Λάρνακας  αποτείνει φόρο τιμής στη μνήμη των Αρμενίων υπενθυμίζοντας το δικαίωμα όλων των λαών και Εθνών ανά τον κόσμο για ειρήνη και αξιοπρέπεια.

Αφροδίτη Οικονόμου: "ξεχάσαμε πως είναι να βλέπεις τον άλλον στα μάτια".


Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!
Φιλοξενεί σήμερα την ποιήτρια Αφροδίτη Οικονόμου.

"Πίσω απο τα κάγκελα της πανδημίας κρύβεται σφαγή.Η σφαγή των αμνών. Της ζώσας ύπαρξης, της ανθρωπιάς, της πίστης.Της πίστη στο καλό, στα ιδανικά, στον άνθρωπο και στον Θεάνθρωπο.
Πίσω από τα κάγκελα της πανδημίας κρύβονται τα πυλωτικά προγράμματα, οι εφαρμογές και τα πειράματα σε πόλεις «έξυπνες», όπως τις αποκαλούν, οι οποίες παραδίδονται η μια πίσω από την άλλη σε συμφέροντα σκοτεινά, αλλότρια, ειδεχθή...
Πίσω από αυτά τα κάγκελα βρισκόμαστε εμείς. Φυλακισμένοι. Χωρίς δικαιώματα. Αυτά τα δικαιώματα, τα βασικά, τα ανθρώπινα, τα τριάντα στο σύνολο, τα διακηρυγμένα κιόλας από τα λεγόμενα Ηνωμένα Έθνη εν έτη 1948... Πού πήγαν; Ποιοί  τα πήραν και τα έκαναν σαΐτες;
Για το καλό μας, μας είπαν, τεκμηριωμένα.
Και προ πανδημίας θα μου πεις, φυλακισμένοι δεν ήμασταν; Σε αυτά τα κουτάκια που μας έδωσαν στο χέρι... αρχικά για να επικοινωνούμε με μεγαλύτερη ευκολία... τα οποία στη συνέχεια μετατράπηκαν σε κομπιούτερς και έγιναν η προέκταση των χεριών μας και του νού μας αργότερα... Εθιστήκαμε στον κυβερνοχώρο, στο φατσοβιβλίο, στην άμεση δήθεν επικοινωνία με τους άλλους. Και ξεχάσαμε πως είναι να βλέπεις τον άλλον στα μάτια.
Χθες άκουσα, άκουσον-άκουσον, ότι έχουν κατασκευάσει  τεχνιτές μέλισσες με μπαταρίες τις οποίες άρχισαν να χρησιμοποιούν για γονιμοποίηση. Οι φυσικές μέλισσες λιγοστεύουν.  Όπως λιγοστεύουν και τα δέντρα στο πλανήτη. Τα οποία θυσιάζονται κατά χιλιάδες, κυριολεκτικά, στο βωμό της τεχνολογίας, του streaming και του G5. Και ξέρετε γιατί; Επειδή τα δέντρα απορροφούν την ακτινοβολία της συγκεκριμένης τεχνολογίας με την οποίαν άπαξ και ενωθούμε την κουβαλάμε μαζί μας δια παντός. Και έτσι χάνονται μια για πάντα τα προσωπικά δεδομένα.
Ήταν γέρικα τα δέντρα, διαβεβαίωσαν οι αρχές του Σιέφιλντ τους κατοίκους της πόλης. Και ο Πάφου δήμαρχος τα ίδια είπε στους διαμαρτυρόμενους. Εν μία νυχτί το πράσινο δασάκι στο κέντρο της πόλης έπεσε στο βωμό των συμφερόντων.
Στο βωμό των συμφερόντων και η σφαγή των αμνών".

Απρίλης, 2020.
Αφροδίτη Οικονόμου

Τετάρτη 22 Απριλίου 2020

Ανδρέας Τιμοθέου: "ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ".


Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!
Φιλοξενεί σήμερα τον Λογοτέχνη Αντρέα Τιμοθέου. 


"Πήρα τη λευκή κατσαρόλα με τα τριαντάφυλλα. Ένα ροζ κι ένα γαλάζιο. Αλοιφτή, δική Της. Έριξα μέσα το αλεύρι, μαλακό σαν σύννεφο. Μαγιά, αλάτι, ζάχαρη, νερό, λάδι, κανέλα και γαρύφαλλο και λίγο ξύσμα πορτοκαλιού στο τέλος. Έβαλα τα χέρια μου μέσα, μέχρι που έγινε σαν κοιλιά μωρού. Βρέθηκα στην κουζίνα Της, στο πίσω μέρος του σπιτιού. Μύρισα μαυρόκοκο, μαχλέπι, ζυμωμένα κουλούρια, λάδι στον πάγκο. Έκατσα στην αυλή και έφαγα παγωμένους λουκουμάδες, αυτούς που μένουν στο ψυγείο για την επόμενη και τραβάνε όλο το μέλι. Εμένα αυτοί ήταν οι αγαπημένοι μου! Έκοψα κιούλι, τότε το βάζαμε στο γλυκό καρπούζι, τραγανό και δροσερό το καλοκαίρι. Έστελνε και της μάνας της στην Αγγλία. Πέρασα απ’ το σαλόνι με το θαυμασμό που περνούσα τα πρώτα χρόνια των ταξιδιών μου στα παλάτια της Ευρώπης. Η ίδια τάξη, μια μέρα γεμάτη ήλιο ήταν άλλωστε. Έβγαζε την πρώτη δόση και σταγόνες ιδρώτα έδιναν μια υγρασία στο άνω μέρος των φρυδιών Της. «Έλα να δεις πώς γίνονται, κάποτε θα ψήνεις και θα με μακαρίζεις». Φαινόταν τόσο απομακρυσμένο το ενδεχόμενο... Οι λευκές κουρτίνες δίπλα από το εικονοστάσι είχαν ένα σχήμα σαν χαμόγελο κι εγώ τα πήγαινα πάντα καλά με τα μοτίβα. Προτίμησα να παρατηρήσω αυτές. Καθάρισα τα χέρια μου και άρχισα να πλάθω. Καλά νόμιζα πως τα πήγαινα. Μύριζαν τόσο όμορφα πριν μπουν στο λάδι. Φούσκωναν και δεν χωρούσαν στο τηγάνι. Μετά σιρόπι και πιάτο, ξανά και ξανά. Η γιαγιά στην απέναντι πολυκατοικία πάλι απλώνει ρούχα. Δυο χρόνια είμαι εδώ, ποτέ δεν μου χαμογέλασε. Αν έσπαγε ο πάγος ίσως και να της έπαιρνα. Να δοκιμάσω όμως πριν τη διανομή. Και τότες περισσότερη χαρά για τη διανομή ένιωθα παρά για το αποτέλεσμα. Έξω τραγανές, μέσα ζυμάρι. Κάτι δεν θα πήγε καλά φαίνεται. Ανοίγω δεύτερη, ανοίγω τρίτη, το ίδιο. Η κουζίνα του νέου μου σπιτιού χάος όσο ποτέ και αποτέλεσμα κανένα. Πήρα τη μάνα μου και γελάσαμε, μετά καθάρισα. Βγήκα στην κάπως μεγαλύτερη βεράντα και κοίταξα τα σπίτια, μια σειρά σπιτιών επιβλητικών σε μέγεθος και σε σιωπή τώρα πια. 
Τα σπίτια... Τα σπίτια που κατοικήσαμε και μας κατοίκησαν, τα σπίτια που κι αν δεν τα κατοικούμε πια, μας κατοικούν... Τα σπίτια μας αυτές τις μέρες… Θα είναι τα ίδια μετά από όλο αυτό; Τα σπίτια μας από δω και πέρα, πώς θα τα κοιτάζουμε, πώς θα τα κατοικούμε αφού γεμίσαμε από αυτά. Άραγε να έλαχε και στους γείτονές μου, μια κουζίνα να επιστρέφουν;".



Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Σοφία Θεοδοσιάδη: "είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες… ξεφύγανε από παντού... από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου…"

Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, φιλοξενεί απόψεις Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! 


Δοκίμιον  
Πάντα λοιπόν πίσω από τα κάγκελα κλειόμενοι,
συνοδοιπόρος μας ο χρόνος και η σιωπή,
γίνεται ξάστερη η ματιά, το βλέμμα μας αλλάζει.
Στα κάγκελα τα άγνωρα της πανδημίας που εφράξανε τη Γης,
ψάχνω τους φράχτες της ψυχής να σκαρφαλώσω,
να σεργιανίσω στο βυθό μου και να αναρωτηθώ…
δεν ξέρω πότε ήμουν πιο δυστυχής…
τότε που ερήμην με τα αθώα μάτια μου κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές.. και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια…
ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα… που εκατάλαβα πως πίσω απ' το φαίνεσθε κρύβεται η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου! 
Της ύλης της φθαρτής ουδείς εξέφυγε… Θεός κι αν ονομάσθηκε
του χρήματος… Θεός της εξουσίας… τώρα πέθαναν τούτοι οι  Θεοί ανύποπτα ο Θεός του φόβου κυβερνάει…
Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες… ξεφύγανε από παντού... από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου…
και ορμήσανε δίχως έλεος στις πόλεις στα στενά...
σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα…
αφήνουνε συντρίμμια πίσω τους… και δίχως πλέον λύπηση 
και δάκρυα ανατροπές ζητά η Φύση… ο Θεός που αόρατα μας κυβερνά... και στρίβει το τιμόνι του, τη ρότα μας ν' αλλάξει…
Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό, ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί… κι εγώ… μέσα στην κάμαρη, στου πλήθους την οχλαγογή,
μονάχος λύκος και μοναχικός, πίσω απ' το τζάμι μου τις απαντήσεις μου γυρεύω, τις έπταιξε σε τούτη θέση που εβρεθήκαμε… μήπως και τάχα εγώ! Εστάθην τάχα τες αλληλέγυα στο χώμα που με έθρεφε καθώς και στους ανθρώπους.
Τελειώνει τούτη η Άνοιξη… λερά τα σύρματα και οι απλώστρες πα στα λιακωτά της Γης, μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής, χέρι δε βρέθηκε σοφόν, χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής, στις πόλεις στις ψυχές στα λιακωτά, για να προλάβουνε οι άνθρωποι, τα ρούχα τα χρωματιστά στον ήλιο να στεγνώσουν…
Το ΄χα συνήθεια από παιδί, στης κατακόμβης μου της σκέψης το ριζόχαρτο, να ψάχνω την ευθύνη μου για τον πλανήτη μου που κατοικώ, κι αν είναι να τιμωρηθώ, μια σκέψη το μυαλό μου κυβερνά, την αποδέχθηκα γλυκά από νωρίς, και την πορεία μου με βήματα αργά και σταθερά, την ομορφιά για όσο μου χαρίζεται με πάθος να γευτώ, καθώς απλά, με την κοινή μου λογική, φιλοσοφώντας νοερά, στο ερώτημα της ύπαρξής μου απαντώ με δίχως φόβο και επίγνωσιν πολλή καθόσον: την Άνθιση διαδέχεται η Φθορά την Γέννησιν ο Θάνατος.

Σοφία Θεοδοσιάδη 
Εκπαιδευτικός, λογοτέχνης

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΑΥΤΟΣ Ο ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ ΕΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ 2017 @ Stratoula Tramountani- Gkogka
ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Με τον ισχύοντα νόμο 4210/2013 (ΦΕΚ Α 257/3.12.2013), με τον οποίο ενσωματώθηκε στην ελληνική νομοθεσία η οδηγία 2011/77/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 27ης Σεπτεμβρίου 2011 και η οδηγία 2012/28/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 25ης Οκτωβρίου 2013 στο ελληνικό δίκαιο: Απαγορεύεται δίχως άδειά της δημιουργού και κατόχου αυτού του ιστότοπου η όποιαδήποτε χρήση υλικού ολοκλήρου ή μέρος γραπτού λόγου ή εικόνας, δίχως γραπτή άδεια της δημιουργού αυτού του ιστότοπου.