ΑΠΟΝΕΜΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΘΟΚ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2018. Tο Μεγάλο Βραβείο ΘΟΚ στην Αννίτα Σαντοριναίου.

Πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο ΘΟΚ, στις 8 Οκτωβρίου 2019, σε μια λιτή τελετή φορτισμένη με συγκίνηση, η απονομή των Βραβείων Θεάτρου ΘΟΚ για το έτος 2018.

Την τελετή παρακολούθησαν και χειροκρότησαν με ενθουσιασμό εκλεκτοί καλεσμένοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών μεταξύ των οποίων: ο Υπουργός Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Κώστας Χαμπιαούρης, οι Εκπρόσωποι Κοινοβουλευτικών Κομμάτων Σταύρος Κυριακίδης-ΔΗΣΥ, Γιώργος Λουκαΐδης-ΑΚΕΛ, ο Πρόεδρος Επιτροπής Κατεχόμενων Δήμων Πέτρος Καρεκλάς, ο Δήμαρχος Γερίου Νεόφυτος Παπαλαζάρου, ο Επίτροπος Εθελοντισμού Γιάννης Γιαννάκη, η Πρόεδρος και η Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του ΘΟΚ Αντιγόνη Αθηαινίτη και Σούλα Ζαβού, τα Μέλη του Δ.Σ. του ΘΟΚ Σωτηρούλα Γιασεμή, Ανθή Ζαχαριάδου, Γιώργος Λοΐζου, Φλωρεντία Σάββα, Αλέξης Τσιελεπής, Άντρη Χατζηγεωργίου, Χρυσαίμιλη Ψηλογένη και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΘΟΚ Σάββας Κυριακίδης.

Η σύλληψη, η σκηνοθετική επιμέλεια και η παρουσίαση της τελετής απονομής έφεραν την υπογραφή του Αχιλλέα Γραμματικόπουλου.

Συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Κώστας Καζάκας, Πέτρος Γιωρκάτζης, Στέλιος Καλλιστράτης, Φανή Σωκράτους, Γιώργος Ευαγόρου, Παντελίτσα Λοΐζου

Μεγάλο Βραβείο ΘΟΚ

Εκ μέρους του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, απηύθυνε χαιρετισμό και απένειμε το Μεγάλο Βραβείο ΘΟΚ στην Αννίτα Σαντοριναίου  ο υπουργός Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας κ. Κώστας Χαμπιαούρης.

Σκεπτικό Βράβευσης

Το Μεγάλο Βραβείο ΘΟΚ απονέμεται στην ηθοποιό Αννίτα Σαντοριναίου. Οι σκηνικές ερμηνείες της Αννίτας Σαντοριναίου έχουν πιστοποιήσει ανά τα χρόνια την ανεκτίμητη συνολική και συνεχή προσφορά της στο θέατρο της Κύπρου. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μία δημιουργό μοναδικής εκφραστικής δύναμης και υποβλητικότητας, που έχει καθηλώσει θεατές τόσο στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όσο και σε ευρωπαϊκές πόλεις στις οποίες έχει εμφανιστεί. Για το υπό κρίση έτος διακρίθηκε για τη σκηνική της παρουσία στις παραγωγές Καρέκλες του Ευγένιο Ιονέσκο (Θέατρο Δέντρο) και στην Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου της Χριστιάνας Αρτεμίου (Παραγωγή της Μαρίας Ζαχαρίου Καραπίττα – Σχολή Χορού Mambo), αμφότερες σε σκηνοθεσία Γιώργου Μουαΐμη. Στην πρώτη έπλασε στην επιφάνεια μια ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη Γριά, αφήνοντας ταυτόχρονα ενδείξεις για το υποβόσκον παράλογο σκότος, στη δεύτερη ερμήνευσε με πλούσιες εναλλαγές την ορμητική και επιβλητική Ευτυχία.

Η Αννίτα Σαντοριναίου γεννήθηκε στην Καστέλα του Πειραιά και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απόφοιτος του Τοσίτσειου Αρσάκειου, μπαίνει τον Οκτώβρη του 1971 στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν και από το 1972 αρχίζει να συμμετέχει, φοιτήτρια ακόμη, σε παραστάσεις. Με την αποφοίτησή της, το 1974, εντάσσεται, ως βασικό στέλεχος, στον θίασο του Θεάτρου Τέχνης και πρωταγωνιστεί σε δεκάδες έργα, με παρθενική την ιστορική παράσταση των Ορνίθων στην Επίδαυρο το 1975, όπου με τσαχπίνικο ύφος ερμηνεύει τον ρόλο της φτερωτού αγγελιοφόρου Ίριδας. Για την ίδια, όπως είχε πει σε μια παλαιότερή της συνέντευξη, το ταξίδι στο παρελθόν δεν χρειάζεται για να θυμηθεί τον δάσκαλό της Κάρολο Κουν: «Τον κουβαλώ εντός μου. Τον κάνω θέατρο. Τον κάνω ζωή. Τον κάνω σήμερα. Αυτή ήταν και αυτή είναι η σχέση μου μαζί του».

Το 1982 έρχεται στην Κύπρο και εντάσσεται στη δύναμη του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου ερμηνεύοντας δεκάδες ρόλους του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου και του αρχαίου δράματος. Πάντα αεικίνητη, δημιουργική και με ανοιχτούς ορίζοντες, συνεργάζεται το 2000 με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το 2004 με το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας, και το 2009 ξανά, έπειτα από πολλά χρόνια, με το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν στην Αριστοφανειάδα στην Επίδαυρο. Ποθητή, αναγκαία και καθοριστική είναι η παρουσία της στη σκηνή για πολλούς θεατρικούς θιάσους και οργανισμούς.

Η Αννίτα Σαντοριναίου εμπλούτισε και ενίσχυσε την υποκριτική φαρέτρα της λαμβάνοντας μέρος ως κορυφαία σε δεκαεπτά χορούς Αρχαίας Τραγωδίας και Αττικής Κωμωδίας. Πρόσφερε αξέχαστες στιγμές στο θεατρικό κοινό με τη στιβαρή και ταυτόχρονα ευαίσθητη ερμηνεία της σε τιτάνιων απαιτήσεων  γυναικείους ρόλους του αρχαίου ελληνικού δράματος όπως Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Εκάβη, Κλυταιμνήστρα, Αγαύη, Αθηνά, Χρυσόθεμη, Λυσιστράτη, Σαμία. Με την άμεμπτη τεχνική της, τους προσέδωσε αλήθεια, φλόγα και πάθος. Σημαντική είναι, επίσης, η συμβολή της στην υποκριτική προσέγγιση του συγκεκριμένου είδους. Από το 1993 διδάσκει Αρχαίο Δράμα στη Δραματική Σχολή «Βλαδίμηρος Καυκαρίδης»,  - οι ηθοποιοί που την έζησαν ως δασκάλα έχουν αυτή την εμπειρία ως οδηγό στην καλλιτεχνική τους ζωή.

Συνάντησε την ψυχή δεκάδων γυναικείων χαρακτήρων από τις κορυφές του κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου, και έδωσε σάρκα και οστά, ζωντανεύοντάς τις με απαράμιλλο τρόπο στη σκηνή. Μερικές ερμηνείες σταθμοί στην κυπριακή πορεία της: Φαύστα του Μποστ, Γέρμα του Λόρκα, Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάϋντε, Μήδεια του Μποστ, Αντιγόνη του Σοφοκλή, Το Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή, Τρεις Ψηλές Γυναίκες του Έντουαρντ Άλμπι, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου της Χριστιάνας Αρτεμίου.

Το ταξίδι της Αννίτας Σαντοριναίου  στην Τέχνη θα μπορούσε να ειδωθεί, μέσα από τους ανθρώπους  με τους οποίους συνεργάστηκε,  ως μια παρέλαση προσωπικοτήτων μεγαλύτερων από τη ζωή:  οι δάσκαλοί  της Κάρολος Κουν, Γιώργος Λαζάνης, Δημήτρης Χατζημάρκος και Μίμης Κουγιουμτζής∙ οι μεγάλοι καλλιτέχνες:  Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Μιχάλης Κακογιάννης, Ειρήνη Παπά, Μελίνα Μερκούρη, Ζουζού Νικολούδη, Αλέκα Παΐζη, Νέλλη Αγγελίδου, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Νίκος Κούρκουλος, Γιάννης Βόγλης, Πέτρος Φυσσούν, , Χρήστος Λεοντής, Σταύρος Ξαρχάκος, Βαγγέλης Παπαθανασίου, Διονύσης Φωτόπουλος, Γιώργος Πάτσας, Γιώργος Ζιάκας, Διαγόρας Χρονόπουλος, Μάγια Λυμπεροπούλου, Ξένια Καλογεροπούλου, Λυδία Κονιόρδου, Εύης Γαβριηλίδης, Νίκος Χαραλάμπους, Μιχάλης Χριστοδουλίδης και Κωστής Κολώτας. Το έργο ζωής της Αννίτας Σαντοριναίου της δίνει δικαιωματικά, με την αξία της, μια θέση δίπλα σε αυτά τα αστέρια με το άσβεστο φως. Ένα έργο που συνεχίζεται, καθώς, όπως έχει πει κι ή ίδια, «η μεγαλύτερη στιγμή μου στο θέατρο είναι αυτή που θα έρθει αύριο».

Βραβείο Δημιουργού της Χρονιάς

Ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς απένειμε το Βραβείο Δημιουργού της Χρονιάς στον Παναγιώτη Τοφή.

Σκεπτικό Βράβευσης

Οι χορογραφικές και κινησιολογικές δημιουργίες του Παναγιώτη Τοφή κατά το υπό κρίση έτος, υπό την καθοδήγηση διαφορετικών σκηνοθετών/τιδων κάθε φορά, ανέδειξαν την καλλιτεχνική ευελιξία, την ευρηματικότητα και την τόλμη του για πειραματισμό, υπογραμμίζοντας τη μεγάλη σημασία της τέχνης του χορού και της κίνησης στη θεατρική σκηνή.

Η κινησιολογική εργασία του στην παραγωγή του έργου Σοφία η μέλισσα, σε κείμενο και σκηνοθεσία Δημήτρη Μπασλάμ, ξεχώρισε για την απλότητα της χειρονομιακής κίνησης, τη φυσικότητα του βήματος και τη συμβολή της στο παιγνιώδες κλίμα της παράστασης.

Εξαιρετική ήταν η κίνηση που έστησε στο έργο Πνεύμονες του Ντάνκαν Μακμίλλαν, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ιόλης Καρολίδου. Οργανώνοντας εύστοχα τη σωματική δράση των ηθοποιών σε σύντομα κινησιολογικά επεισόδια, κατόρθωσε να διοχετεύσει τις εσωτερικές εντάσεις και τη συναισθηματική κατάσταση των δύο ηρώων σε απλές, αφαιρετικές σωματικές εκδηλώσεις.

Στο έργο Ψυχολογία Συριανού Συζύγου του Εμμανουήλ Ροΐδη, σε σκηνοθεσία Πάρι Ερωτοκρίτου, ο Παναγιώτης Τοφή συνέβαλλε αποτελεσματικά στη συγκρότηση ενός μοναδικού αφηγήματος, ασταμάτητης σωματικής δράσης και ακατάπαυστου λόγου. Επιζητώντας τις σπασμωδικές κινήσεις, τους γρήγορους ρυθμούς και τις ακριβείς χειρονομίες, συντέλεσε στην μορφοποίηση διαφορετικών σουρεαλιστικών και γκροτέσκων μορφών. 

Στο έργο Άλκηστις του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Πάρι Ερωτοκρίτου, συνέκλινε με τον σκηνοθέτη σε μια σύγχρονη ανάγνωση του κειμένου, πετυχαίνοντας παράλληλα να καταθέσει μια αυτοδύναμη και καλά μελετημένη κινησιολογική έρευνα. Η αισθητική του παιδεία επέτρεψε μια ποιητική φυσικότητα που απελευθέρωνε το βλέμμα, χωρίς να το αποσπά από την ουσία και τους στόχους του συνολικού δρώμενου.

Η ιδιαίτερα ευρηματική πρότασή του στην παραγωγή Δρόμοι κροκοδείλων, παράσταση βασισμένη στη ζωή και στο έργο του Μπρούνο Σούλτς, σε σύλληψη και σκηνοθεσία Μελίτας Κούτα και Χάρη Καυκαρίδη, αποτέλεσε βασικό συντελεστή στην εικονοποίηση του παράδοξου σύμπαντος του Μπρούνο Σουλτς. Υπό την καθοδήγηση του, τα σώματα των ηθοποιών ακτινοβολούσαν ένταση, θεατρικότητα, αισθησιασμό και συγκίνηση, δημιουργώντας ένα κολάζ ονειρικών σχημάτων και μύχιων συμβάντων.

Τέλος, ο Παναγιώτης Τοφή ξεχώρισε για την παρουσία του ως περφόρμερ στις Δράσεις Β τριμήνου – το Σαλόνι των ξένων, σε καλλιτεχνική επιμέλεια Παναγιώτη Λάρκου. Η σκηνική του παρουσία, βασίστηκε κυρίως στη δημιουργική συνάντηση του με την υπόλοιπη ομάδα ηθοποιών και συντελεστών, και στην από κοινού εκτέλεση πολυποίκιλων παραστασιακών δράσεων.

Βραβείο Νέου Δημιουργού της Χρονιάς

Η Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου ΘΟΚ Αντιγόνη Αθηαινίτη  απηύθυνε χαιρετισμό και απένειμε το Βραβείο Νέου Δημιουργού της Χρονιάς στην Αντωνία Χαραλάμπους.

Σκεπτικό Βράβευσης

Το βραβείο απονέμεται στην ηθοποιό Αντωνία Χαραλάμπους. Με επαγγελματική αφοσίωση και ευστοχία στις επιλογές της, η Αντωνία Χαραλάμπους ερμήνευσε κατά το υπό κρίση έτος ετερόκλητους ρόλους και έδωσε πολυδιάστατες ερμηνείες. Χρησιμοποιώντας με μέτρο και εσωτερικότητα όλα τα εκφραστικά της μέσα και αναζητώντας πάντα την απόλυτη καθαρότητα και αλήθεια, δημιούργησε χαρακτήρες καθολικούς και ολοκληρωμένους.

H Αντωνία Χαραλάμπους ξεχώρισε στον ρόλο της Σύλβια, στο έργο Φυλές της Νίνα Ρέιν, σε σκηνοθεσία Αθηνάς Κάσιου. Μελετώντας τον κόσμο των κωφών και τον χειρισμό της νοηματικής, έπλασε με ακρίβεια και εκφραστική αποτελεσματικότητα το πρόσωπο-καταλύτη για την επικοινωνία μεταξύ των ακουόντων μελών της οικογένειας και του κωφού Μπίλυ.

Στο έργο Saved του Έντουαρντ Μποντ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Κυριάκου, ερμήνευσε εύστοχα τον ρόλο της Παμ, διατηρώντας λεπτές ισορροπίες μεταξύ επικού-αποστασιοποιημένου παιξίματος και δραματικού στοιχείου.

Αποκαλυπτική ήταν η ερμηνεία της στο έργο Μιστέρο Μπούφο του Ντάριο Φο σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, ως μέλος ενός άρτιου συνόλου νέων ηθοποιών, αλλά και ιδιαίτερα ως αυθεντική μονάδα στο μονολογικό κομμάτι της, ερμηνεύοντας τη Μαρία στον Σταυρό. Προσδίδοντας της έναν ανθρώπινο και πολύ γήινο χαρακτήρα, κατάφερε να μεταδώσει όλη την εσωτερική δίνη και τη συγκίνηση  της μητρικής μορφής.

Τέλος, στον ρόλο της Ρωξάνης στο έργο Συρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Γραμματικόπουλου, κάλυψε περίφημα μια κλίμακα ευαισθησιών και αποχρώσεων όπως το απαιτεί η σταδιακή μετάβασή της ηρωίδας από τα ερωτικά τερτίπια στην καταβύθιση στο πένθος και στην απώλεια. Αξιοσημείωτο είναι ότι η Χαραλάμπους, με τη σοβαρότητα της ερμηνείας της, αναβίβασε τη Ρωξάνη από έναν δευτερεύοντα ρόλο σε χαρακτήρα κεντρικής σημασίας.