Η απαγωγή των δύο μικρών παιδιών έληξε και είχε, όπως λένε,
(ευτυχώς) αίσιο τέλος. Τα προβλήματα που
προέκυψαν σίγουρα θα αντιμετωπισθούν με τον δέοντα τρόπο από τους αρμόδιους
κατά περίπτωση.
Πριν στεγνώσει όμως το μελάνι μας γι αυτή την υπόθεση, τραγελαφικά πράγματα συμβαίνουν.
Φωτογραφίες υπουργών και ιθυνόντων του στυλ… κερδίσαμε το Τζόκερ, τελετές απονομής ευχαριστηρίων και επαίνων από
δημοτικές αρχές… βόλτες αρμοδίων από τηλεοπτικούς σε τηλεοπτικούς σταθμούς,
δημοσιογράφοι σε πανικό, αμερικανιές!!!
Και αναρωτιέσαι: Τι γίνεται; Που ζω; Γιατί σε μένα; Γιατί σε αυτή τη χώρα;
Πολιτική και… μικροπολιτικοί; Έλλειψη αίσθησης του
μέτρου; Έλλειψη σοβαρότητας; Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι παίρνουμε και δεν το
λέμε!!!
Ανεδαφικό να ισχυριστούμε ότι το γεγονός της απαγωγής δεν
ήταν τραγικό, δεν ήταν αποτρόπαιο και δεν ήταν μια καταδικαστέα πράξη. Από εκεί όμως, μέχρι τις θριαμβολογίες, μέχρι και τις άμεσα
τελετές βράβευσης πολιτών χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το έργο της αστυνομίας,
το ανακριτικό έργο, με συσκέψεις κεκλεισμένων των θυρών κτλ, δημιουργείται ένα τραγελαφικό
περιβάλλον που μόνο, προσωπικά μιλώντας, προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει.
Ηλίου φαεινότερων ότι η κινητοποίηση τους ΑΠΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ήταν
γενική και μαζική. Αυτό δείχνει και την ευαισθητοποίηση της κατά τα άλλα
κυπριακής κοινωνίας. Ως εκεί όμως!!! Ουδείς έχει το δικαίωμα στο όνομα της πολιτικής,
της ακροαματικότητας, τηλεθέασης κτλ να… «βερνικώνει» καρέκλες.
Κατά τ΄ άλλα τα εύσημα ανήκουν στην αστυνομία, που
τουλάχιστον μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, φαίνεται κι
όχι αποδεικνύεται, πως έκανε σωστά τη δουλειά της!!!
Στρατούλα Τραμουντάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.