Διότι ξέρεις ποιος είμαι γω ρε;

Εδώ και χρόνια ζούμε σκηνές απείρου κάλους σε τούτη την χώρα που νομίζουμε ότι βρίσκεται στο κέντρο της γης. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να είναι στο κέντρο της γης, εάν τους ανθρώπους της (συνολικά) τους διάκρινε η ειλικρινής πίστη σε ιδεώδη και πιστεύω σε αληθινές αξίες. Δυστυχώς, καθημερινά, σε ένα τόσο μικρό τόπο εξελίσσονται ιστορίες που μας δημιουργούν απέχθεια για να αποκαλύπτουν την ανεπάρκεια της κεντρικής εξουσίας ανά τομέα (οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό, εργασιακό κτλ ) και αδύναμους δημόσιους λειτουργούς να υπηρετούν τους νόμους της Δημοκρατίας μας. 

Ας δούμε δέκα από αυτές τις ιστορίες που μας απασχόλησαν και ορισμένες συνεχίζουν διότι επαναλαμβάνονται και δεν φαίνεται να μας διδάσκουν και να μας οδηγούν προς το καλύτερο.  Δεν φαίνεται να διδασκόμαστε διότι... δεν θέλουμε!!!

Γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Στο νούμερο 10! Τα προβλήματα που προκαλούν οι έντονες βροχοπτώσεις. Μία ώρα βροχή αρκεί για να γεμίσουν οι δρόμοι νερό και να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς. Προφανώς έχουν γίνει κακοτεχνίες, δεν έγινε ο απαραίτητος έλεγχος πριν τα έργα δοθούν στην χρήση και φυσικά και σε αυτές τις περιπτώσεις αποδόθηκαν ευθύνες αφού το μαχαίρι μπήκε ως το κόκκαλο. Και μη χειρότερα!!!

Στο νούμερο 9:  Το νέο πρόγραμμα της Κυπριακής Τηλεόρασης και ειδικά τα Κυπριακά σήριαλ και οι εκπομπές. Παντελής έλλειψη φαντασίας, άνευροι διάλογοι, βαρετά περσινά αστεία, επαναλήψεις λέξεων, φράσεων, ένα τσούρμο ηθοποιούς (που δεν φταίνε και σε τίποτα, μεροκάματο ζητούν!) που τρέχουν πίσω από κάκιστα σενάρια. Ενημερωτικές εκπομπές με σοφούς άνευ λόγου και ουσίας. Κάθε μέρα τα ίδια και χειρότερα. Φωτεινές εξαιρέσεις φυσικά και υπάρχουν. Και από μισθούς σε ορισμένες κατηγορίες να φάνε κι οι κότες!!!

Μια θέση πιο κάτω και στο νούμερο 8 :Τα τροχαία ατυχήματα και το άδικο των προστίμων. Οι υπεύθυνοι πιστεύουν ότι η αύξηση των προστίμων θα μειώσουν τα τροχαία ατυχήματα. Αμ δε!!! Πουθενά στον κόσμο δεν επιτεύχθηκε κάτι τέτοιο. Υπάρχει όμως μια πρόταση που θα έπρεπε να εξετάσουν. Την επί της εκατό επιβολή προστίμου με βάση το μισθό του παραβάτη. Ο κάθε παραβάτης θα πληρώνει ανάλογα με τον μισθό του ένα τσουχτερό ποσοστό. Π.χ. οι παραβάτες που έχουν μισθό μέχρι 1000 ευρώ θα πληρώνουν το 10% (δηλαδή 100 ευρώ) οι παραβάτες με μισθό μέχρι 1500 θα πληρώνουν  το 20% (δηλαδή 300 ευρώ) οι παραβάτες με μισθό μέχρι 2000 θα πληρώνουν  το 30% (δηλαδή 660 ευρώ) ενώ όσοι έχουν μισθό πάνω από 2000 ευρώ θα πληρώνουν το 40% του μισθού τους. Με τον τρόπο αυτό έχουμε και ισότητα έναντι του νόμου και ισοστάθμιση του οικονομικού προστίμου. Διότι με τα σημερινά δεδομένα ένα πρόστιμο 100 ευρώ, «τσούζει» ένα που λαμβάνει 100 ευρώ μισθό αλλά σίγουρα αφήνει αδιάφορο ένα που λαμβάνει 2500 χιλιάδες ευρώ.  Και εκτός των παραπάνω, ας ενισχυθούν οι δημόσιες συγκοινωνίες προς όφελος του πολίτη. Με την υπάρχουσα κατάσταση είναι αποτρεπτικό γεγονός η χρησιμοποίησή τους.

Στο νούμερο 7 : Η παρέμβαση Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων στη διαδικασία διορισμών καθηγητών και δασκάλων. Λίγο είναι να γίνει η τρίχα, τριχιά; Η σπίθα, φωτιά κ.ο.κ; Όχι βέβαια. Κάτι τέτοιο έγινε σε σχολείο της  Κύπρου, της επαρχίας Πάφου, όπου επειδή δεν υλοποιήθηκε αίτημα  συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων για αντικατάσταση διευθύντριας, απαγόρευσαν στα παιδιά τους να πηγαίνουν στο σχολείο μέχρι να ικανοποιηθούν. Ασχολίαστο, τι στιγμή μάλιστα που δεν έγιναν πλήρως γνωστοί οι λόγοι αλλά μία εμμονή που οδήγησε τελικά για το καλό (!) της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην παραίτηση (για λόγους ευθιξίας) της ίδιας της διευθύντριας!!!

Στην 6^η θέση : Η συνομολόγηση των όρων για την έναρξη των διαπραγματεύσεων και πάλι του Κυπριακού Προβλήματος. Α μη τι άλλο κάθε χρόνο μαθαίνουμε καινούργιες λέξεις και καινούργιους όρους. Τι να συνομολογήσουμε; Την επιθυμία και των δύο πλευρών για λύση; Τι να πούμε ότι η νήσος Κύπρος είναι νησί κράτος και πρέπει όλοι να ζούνε ειρηνικά; Τι να πούμε ότι το 74 δεν έγινε εισβολή, ότι δεν υπάρχουν κατεχόμενες περιοχές, ότι δεν υπάρχουν αγνοούμενοι ή θα πρέπει να αγκαλιάσουμε το εφικτό ως να μην συνέβη κάτι άλλο; Πελαμός και πελάρες!!!

Φτάσαμε στο νούμερο 5: Το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ! Η μικρή συμμετοχή ως τώρα με τι έχει να κάνει; Τι δείχνει; Τι διαφαίνεται; Ότι ουσιαστικά τιμωρούνται (!) οι πολίτες που παρά τα προβλήματά τους πλήρωναν κανονικά και ότι κερδισμένοι μάλλον είναι οι λίγοι, τα δικά μας κακά παιδιά;

Αμέσως μετά και στο νούμερο 4: Η μαθήτρια με την μαντήλα: Η άδικη και αχρείαστη εκδίωξή της από εκπαιδευτήριο της χώρας σήκωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, θύελλα αντιδράσεων που είχε ως αποτέλεσμα την μετακίνηση του διευθυντή του σχολείου σε άλλο πόστο παρά την υποβληθείσα συγνώμη. Μια συγνώμη που άργησε και θα πρέπει να δοθεί και προς την Ελληνική παιδεία που μπορεί να χώριζε τον κόσμο σε έλληνες και βάρβαρους, αλλά πάντα είχε ως στόχο ζωής τον εξευμενισμό του πνεύματός τους. Μην λοιπόν υποτιμούμε την παγκόσμια αίγλη της ελληνικής παιδείας ελέω μιας μαντήλας. Το αντίθετο, θα πρέπει με όλα τα μέσα να τοποθετούμε τους πάντες κάτω από την προστατευτική ομπρέλα της.

Στο νούμερο 3 : Η αυτοκτονία του 14χρονου εφήβου. Μια περιπέτεια ζωής που για άλλη μια φορά σόκαρε αυτή την έρμη κυπριακή κοινωνία. Αόριστες ευθύνες σε υπηρεσίες  κοινωνικής ευημερίας, συνομολόγηση ότι υπάρχουν ευθύνες από εδώ και από εκεί και μια υπόσχεση ότι το μαχαίρι (ποιο μαχαίρι δεν μας έχουν πει) θα φτάσει στο κόκκαλο. Ένα κόκκαλο που όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά ακόμα και τα ίχνη τους έχουν χαθεί. Για τους δικούς του ανθρώπους θα είναι αιώνια η μνήμη του, για όλους εμάς απλώς αιώνια η ανευθυνότητά μας και ως κοινωνία και ως πολιτεία.

Στο Νο 2 : Αργά σε ταβέρνα. Ο κόσμος παρακολουθεί την άφιξη ενός αυτοκινήτου σωμάτων ασφαλείας. Κατεβαίνει ο οδηγός ντυμένος υπηρεσιακά. Παίρνει την παραγγελία, 5 πίτες σουβλάκια απ΄ όλα, έτοιμα σε πλαστικές σακούλες, κοιτάζει λίγο αμήχανα δεξιά και αριστερά, γνωρίζει βεβαίως ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιεί το υπηρεσιακό όχημα για να κάνει ντελίβερυ, αλλά ποιος νοιάζεται μωρέ σε αυτή τη χώρα. Δεν βαριέσαι! Κλείνει την πόρτα, στο ραδιόφωνο ο Καρράς και το λαϊκό άσμα «Στα σκουπίδια… » και πάμε στην υπηρεσία να χλαπαδιάσουμε!! Μια ζωή εξάλλου την έχουμε…

Στο νούμερο 1: Η κοινή λογική που δεν μπορεί να εντοπιστεί πουθενά στο δημόσιό μας βίο. Διότι ξέρεις ποιος είμαι γω ρε;