Μαρίνος Ξενοφώντος: «Το μεγαλείο της αγάπης των ζώων, η έμφυτη σοφία τους, με συγκλονίζει».

Σε κάποιο διάλειμμα από τις πρόβες και τις προετοιμασίες για το ανέβασμα του έργου “Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ”, στο θέατρο ΑΝΕΜΩΝΑ, ανάμεσα σε σελίδες και στα τόσα συγκλονιστικά που διαδραματίζονται στο ασυνεχές ημερολόγιο ενός παιδιού, που ενσωμάτωσε με τη φωνή και την πένα της τη φρίκη του φασισμού, συνάντησα το Μαρίνο.

Καιρό τώρα είχαμε προγραμματίσει αυτή τη συνέντευξη και να!!! που επιτέλους τα καταφέραμε!!!

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις γι αυτόν όσον αφορά στο έργο του ως ηθοποιό. Θεωρώ, όμως, πως χρειάζονται ως φιλόζωο όπου οι απόψεις του αναφορικά με τα ζώα, ενδιαφέρουν όλους μας.

Αν μιλήσουμε δε για την αγάπη, το πάθος, την ανεξάντλητη επιθυμία και ανάγκη που εκφράζει για την ευημερία τους, θα ανακαλύψουμε ένα παιδί!!!

Ένα παιδί που δεν αλλοτριώθηκε μέσα στο χρόνο!!!

Ευγένεια, γλυκύτητα, αθωότητα, αγάπη, ευαισθησία, αλτρουισμός!!!

Αγαπητοί αναγνώστες, ο ηθοποιός Μαρίνος Ξενοφώντος στο Apopsi-La

Συνέντευξη: Στρατούλα Τραμουντάνη

Φωτογραφία: Αρχείο Μαρίνου Ξενοφώντος

- Οι άνθρωποι, γενικώς, αισθάνονται την ανάγκη να ζουν μαζί με ζώα. Τα κατοικίδια μάς κάνουν καλό; Μάλιστα, ψυχολόγοι προτείνουν την απόκτηση τετράποδων. Ποιο ήταν το κίνητρο για εσάς στο να αποκτήσετε κατοικίδιο;

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου υπήρχε έντονη επαφή με τα ζώα. Παρόλο που το πατρικό μου είναι στη Λευκωσία, στον Άγιο Παύλο, επειδή οι γονείς μου ήταν μεγαλωμένοι στην Πάφο όπου οι άνθρωποι ειδικά τα χρόνια εκείνα ζούσαν πλάι- πλάι με τα ζώα, είχαμε στην αυλή μας δύο κατσίκες, πίσω από το σπίτι μας. Είχαμε πεζουναρκόν και γουμάν των ορνίθων με δύο κόκορες, είχαμε γαλίνες, κουνέλια και φυσικά πολλούς -πολλούς γάτους που επειδή γεννούσαν, φτάσαμε κάποια στιγμή να απαριθμούμε 27 γατιά. Σκύλο όμως δεν είχαμε.

Ουσιαστική επαφή με σκύλο είχα όταν σπούδαζα στην Αθήνα και μου έφερε ο αδελφός μου που σπούδαζε τότε στη Θεσσαλονίκη το σκυλάκι του να το φιλοξενήσω, επειδή θα έφευγε στην Κύπρο για διακοπές.

Ήταν σε κατάθλιψη τις πρώτες μέρες η Ντζίντζια μου, αφού βρέθηκε σε άλλο περιβάλλον και χωρίς την παρουσία του αδελφού μου. Γρήγορα όμως εξοικειώθηκε, ηρέμησε, ενώ εγώ συνειδητοποίησα πόσο πολύ αγαπούσα τα ζώα και πόσο αγχολυτική είναι η συντροφιά ενός σκύλου! Η Ντζίντζια – σημαίνει “μικρό μωρό” στα Πολωνικά – έγινε αργότερα δικιά μου αφού τελειώνοντας τις σπουδές του ο αδελφός μου και επιστρέφοντας στην Κύπρο, μην έχοντας που αλλού να την αφήσει, την άφησε σε μένα. 

Μέναμε μαζί σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παγκράτι και η διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, που έμενε ακριβώς δίπλα, μου άφηνε συνέχεια μηνύματα οργής κάτω από την πόρτα επειδή όταν έλειπα στη σχολή, το μωρό έκλαιγε και δεν την άφηνε λέει να κοιμηθεί.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο, την έφερα μαζί μου με το καράβι. Τους ξεγέλασα!!! Κατάφερα να την έχω κρυφά στην καμπίνα μαζί μου. Δεν ήθελα να μπει το μωρό στο κλουβί και να είναι δύο μέρες μόνο του.

Η Ντζίντζια μου έζησε 17 χρόνια. Την είχα βασίλισσα. Για να καταλάβετε πόσο ένοιωθε ασφαλής μαζί μου και πόσο προσκολλημένη σε μένα ήταν, θα σας πω το εξής: 

Τη μία και μοναδική φορά που γέννησε, γέννησε επάνω στο κρεβάτι μου την ώρα που εγώ κοιμόμουν. Ξύπνησα από ένα περίεργο ήχο, θυμάμαι, ανασηκώθηκα και είδα το θαύμα!!! Εκείνη τη στιγμή είχε έρθει στον κόσμο το τρίτο της μωράκι. Έμεινα ασάλευτος. Ακολούθησαν άλλα δύο. Έκοψε μπροστά στα μάτια μου τον ομφάλιο λώρο και λίγο μετά σιγά - σιγά σηκώθηκα και τηλεφώνησα στον γιατρό ο οποίος με συμβούλεψε να μη την μετακινήσω και να κρατήσω ζεστά τα μωράκια. Της παραχώρησα το κρεβάτι μου ώσπου τα κουτάβια να γίνουν τριών μηνών κι εγώ κοιμόμουν στον καναπέ.

Με την Ντζίντια κοιμόμασταν πάντα μαζί από τα χρόνια της Αθήνας, οπότε αισθανόταν ασφαλής να γεννήσει στο κρεβάτι μου με την παρουσία μου. Δεν κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι ή σε ντουλάπα ή οπουδήποτε αλλού. Αργότερα, πήραμε μαζί με τον Αντρέα Τηλεμάχου, με τον οποίο συγκατοικούμε είκοσι χρόνια, τον Χάρολντ μας. Ο λατρευτός μας Χάρολντ ήταν ημίαιμο terrier. Μάς τον δηλητηρίασαν κάποιοι καλοί άνθρωποι στον Στρόβολο όταν έγινε 3 χρονών. Δεν μάθαμε ποιος το έκανε. Αν ξέραμε  θα του δίναμε την ίδια φόλα να τη φάει. Με ειλικρίνεια λέω θα τον σκοτώναμε και δεν θα το μετανιώναμε μετά ούτε ακόμα και μέσα στη φυλακή. 

Μπορώ να συγχωρήσω τα πάντα, μπορώ να κατανοήσω τους λόγους που οδηγούν έναν άνθρωπο σε εκδηλώσεις βίας, τα κίνητρα ίσως που αιτιολογούν εγκληματικές ή άλλες παράνομες πράξεις, αλλά επ ουδενί δεν κατανοώ την όποια εκδήλωση βίας, το αδικαιολόγητο μίσος για τα ανυπεράσπιστα ζώα. Η ψυχή μου γεμίζει οργή για τα δίποδα που χτυπούν ή θανατώνουν σκύλους ή γάτους.  

Αφού θρηνήσαμε τον Χάρολντ μας και επειδή η αλήθεια είναι ότι μας κόστισε πολύ ο άδικος χαμός του και χρειάστηκε χρόνος αρκετός για να το αποδεχτούμε, πήραμε με τον Αντρέα Τηλεμάχου την Κοντσίτα μας. Ένα ημίαιμο beagle.

Ήταν τεσσάρων μηνών τότε και είναι πάντα πραγματική βασίλισσα του σπιτιού και της καρδιάς μας. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε τη ζωή μας χωρίς αυτήν. Η παρουσία του σκύλου στη ζωή μας είναι ψυχοθεραπευτική και η αγάπη του, το κούνημα της ουράς του είναι το αντικαταθλιπτικό μου.

-Τι είναι αυτό που σας συγκινεί στα ζώα και στη συντροφικότητα μαζί τους;

Πιστεύω πάντα ότι τα ζώα είναι ανώτερα από τον άνθρωπο, βρίσκονται σε πιο υψηλά πνευματικά επίπεδα, ενστικτωδώς γνωρίζουν το νόημα της ζωής. Οι άνθρωποι μια ζωή ολόκληρη παλεύουμε για να χτίσουμε, να δημιουργήσουμε, να μεγαλουργήσουμε να ξεχωρίσουμε. Λησμονούμε ότι είμαστε τώρα και λίγο μετά δεν είμαστε τίποτα, σαν να μην υπήρξαμε ποτέ. 

Σπαταλούμε όλη μας την ενέργεια και τη δύναμη με σκοπό ν’ αποκτήσουμε κι’ άλλα κι’ άλλα πολλά. Είμαστε άπληστοι, τσιμεντάρουμε τη γη, ασχημαίνουμε την ομορφιά της φύσης, είμαστε αυτοκαταστροφικοί. Δίνουμε υστερόβουλα, προσφέρουμε αγάπη προσμένοντας αντάλλαγμα.  

Τα ζώα, ταπεινά και ουσιαστικά, υπάρχουν στη γη όσο υπάρχουν χωρίς να προκαλούν απολύτως καμία καταστροφή. Ζητούν μόνο τροφή και νερό, καθαρό αέρα κι ένα χάδι. Μπορούν να είναι ευτυχισμένα!!! Αν τους προσφέρεις λίγο φαγητό και λίγη αγάπη, δεν το ξεχνούν ποτέ. Η συναισθηματική τους μνήμη με σοκάρει. Και αν ακόμη τα πειράξεις και τα πληγώσεις αλλά μετά τους φερθείς με καλοσύνη, σε συγχωρούν και θυμούνται μόνο την καλοσύνη που τους πρόσφερες. Οι άνθρωποι είμαστε μνησίκακοι, αισθανόμαστε την ανάγκη να εκδικηθούμε, και αν ακόμη δεν το κάνουμε, παραμένουμε πάντα καχύποπτοι και κουμπωμένοι απέναντι σ’ εκείνον που μας έβλαψε.
Το  μεγαλείο της αγάπης των ζώων, η έμφυτη σοφία τους, με συγκλονίζει.Τα σκυλιά δεν χρειάζονται εκπαιδευτές σκύλων, οι άνθρωποι όμως έχουμε ανάγκη από ένα σκύλο εκπαιδευτή!!!
Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ανάμνηση μου από τα παιδικά μου χρόνια, (θυμάμαι ήμουν γύρω στα δέκα) η οποία αποδεικνύει περίτρανα και την απόλυτη αφοσίωση των γάτων απέναντι στον άνθρωπο. Όπως προείπα είχαμε 27 γάτες όπου κύριος υπεύθυνος  γι’ αυτόν τον αριθμό ήταν μια γκρίζα γάτα από αυτές. Συνήθιζε να κοιμάται πάνω στο πεζούλι του παραθύρου.

Η γάτα αυτή ήταν κυνηγός. Είχε τη συνήθεια ότι σκότωνε να το φέρνει έξω από την πόρτα της κουζίνας μας. Φίδια, ποντίκια και άλλα.

Κάποια στιγμή η μητέρα μου λόγω του μεγάλου αριθμού των γάτων και του κόστους στη διατροφή τους εκείνα τα χρόνια, είπε στο θείο μου ο οποίος έμενε στη Μακεδονίτισσα να τη βάλει σε μια χαρτόκουτα και να την αφήσει σε ένα χωράφι. Κάτι που έκανε.

Μια εβδομάδα μετά τη βρήκαμε εμφανώς αδυνατισμένη να κοιμάται στο πεζούλι της κουζίνας μας.

Η μητέρα μου απευθυνόμενη σε έναν άλλο θείο μου από τους Άγιους Κοκκινοτριμιθιάς, του ζήτησε να κάνει το ίδιο αφήνοντας την σε κάποιο χωράφι.

Ένα μήνα μετά ξαναγύρισε παίρνοντας τη θέση της και πάλι στο πεζούλι. Στο μεταξύ ξαναγέννησε!!!

Απηυδισμένη η μητέρα μου την έδωσε σε ένα άλλο συγγενικό πρόσωπο που ήταν από την Τίμη της Πάφου, να τη πάρει και να την αφήσει κάπου εκεί.

Ήμασταν πλέον σίγουροι πως δεν θα κατάφερνε να γυρίσει από τόσο μακριά. Ίσως ζούσε κάπου εκεί ή και να είχε πεθάνει.

Ένα  χρόνο μετά τη βρήκαμε ένα πρωί σε άθλια κατάσταση, αδύναμη και αποστεωμένη να ξαπλώνει στο πεζούλι του παραθύρου.

 Την επόμενη μέρα τη βρήκαμε νεκρή έξω από την πόρτα της κουζίνας όπου συνήθιζε ν’ αφήνει τη λεία της.

-Πριν χρόνια δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε να πηγαίνουμε σε καταστήματα με τα ζώα μας. Τώρα θα μπούμε στο Mall, σε καφετέριες κ.α.  Στην Κύπρο, πόσο σας ενοχλεί που ακόμη, για τους περισσότερους χώρους, είναι απαγορευτικό;

Θα πρέπει να δημιουργηθεί και να καλλιεργηθεί μια τέτοια κουλτούρα σεβασμού προς τα ζώα και οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν ότι οφείλουμε την αρμονική συνύπαρξη μαζί τους αφού είναι ίσως και ο μόνος τρόπος για να διατηρούμε τους δεσμούς μας με την ίδια τη φύση πια. Έχουμε τσιμεντάρει τη ζωή μας και συμπεριφερόμαστε ωσάν να είμαστε οι μόνοι κάτοικοι του πλανήτη, λησμονούμε ότι είμαστε όλοι πλάσματα του ιδίου Θεού, άνθρωποι και ζώα, πουλιά και πτηνά, ερπετά και έντομα, τρωκτικά, θηλαστικά, ψάρια και πετούμενα.  

Ο άνθρωπος καταστρέφει τα πάντα γύρω του για να χτίσει, να πλουτίσει, να κυριαρχήσει, κτίσματα όμως και χαλάσματα σε κινούμενη άμμο, όλα πρόσκαιρα αφού η ίδια η φύση μας εκδικείται για αυτή μας την ασέβεια. Τουλάχιστο οι σκύλοι και οι γάτοι, που βάσει νομοθεσίας θεωρούνται ζώα συντροφιάς, θα πρέπει να επιτρέπεται να είναι μαζί μας όπου θελήσουμε. Ένας ευσυνείδητος “ιδιοκτήτης” σκύλου, προτού εισέλθει σ’ ένα δημόσιο κτίριο με τον σκύλο του, θα έχει βεβαιωθεί ότι ήδη ικανοποίησε τη φυσική του ανάγκη. Τα πλείστα δε, έχουν εκπαιδευτεί λόγω και της συνύπαρξης τους με τον άνθρωπο και γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να λερώσουν σε ένα τέτοιο χώρο παρά μόνο έξω  – αλλά και να προκύψει ένα τέτοιο θεματάκι λόγω ανωτέρας βίας, απλά ο “ιδιοκτήτης” θα κάνει ό,τι κάνει πάντα. Θα καθαρίσει!!!

Δεν είναι δηλαδή ένας τέτοιος λόγος σοβαρή δικαιολογία για να απαγορεύεται η είσοδος στους τετράποδους συντρόφους μας να απολαμβάνουν μια βόλτα, μια έξοδο συντροφιά με τον φίλο τους, κάτι που θα βοηθήσει και στην καλύτερη κοινωνικοποίησή τους. Μόνο ευεργετικά αποτελέσματα έχει η παρουσία τους σε τέτοιους χώρους όπου οι άνθρωποι συναθροίζονται για ψυχαγωγία, διασκέδαση και κοινωνικοποίηση. 

Η παρουσία, θεωρώ, των τετράποδων μας φίλων θα έπρεπε να επιτρέπεται και στα νοσοκομεία ακόμα κατά την περίοδο νοσηλείας μας αφού, μέγιστη ευεργετική επίδραση μπορεί να έχει στην ψυχοσωματική μας υγεία.

-Σας σταματούν περαστικοί για να χαϊδέψουν τον σκύλο σας; Τι σας λένε;

Βεβαίως!!! Πάρα πολύ συχνά. Συνήθως θα ρωτήσουν το όνομα, πόσο χρονών είναι, «τί γλυκό και τί όμορφο που είναι» και «μπορώ να το χαϊδέψω, δαγκώνει;» Και σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις εμείς τη σταυρώνουμε για να μη μάς την ματιάσουν.

-Πολλοί συνάνθρωποί μας θα πάρουν σκύλο για να τον βοηθήσουν, θα του αγοράσουν καλή τροφή και ας πιέζονται οικονομικά, θα προσπαθήσουν  να κάνουν εκπαίδευση, να του παρέχουν πλήρη κτηνιατρική περίθαλψη κ.α. Έχετε ακούσει σχόλιο όπως: εδώ άνθρωποι δεν έχουν να φάνε!!! Τι απαντάτε σε αυτό;

Το ακούω συχνά και το διαβάζω στο f.b.  Παλιότερα με εκνεύριζε, τώρα πια το συνήθισα.  Συνήθως απαντώ με την ερώτηση: «Ναι, αυτό αληθεύει. Τι κάνετε εσείς για τους ανθρώπους που πεινάνε;»  Διότι, αγαπητή μου, οι σκατόψυχοι που αδιαφορούν μπροστά σ’ ένα σκύλο, ένα γάτο που διψά και περιφέρεται έξω από το σπίτι μας μέσα στην κάψα του καλοκαιριού ελπίζοντας ότι θα φιλοτιμηθούμε να τοποθετήσουμε ένα μπολ με νερό, έτσι ακριβώς αδιαφορούν και για έναν άνθρωπο άστεγο που κοιμάται σε μια παράγκα χωρίς ρεύμα ή για ένα μωρό που χρειάζεται μια επείγουσα θεραπεία και θα πρέπει να μαζευτούν χρήματα να μεταβεί στο εξωτερικό γι’ αυτήν.

-Τί εκτιμάτε πως θα βοηθήσει μελλοντικά ώστε να γίνονται συνειδητές υιοθεσίες σκύλων, να εφαρμοστεί ο νόμος και να ανοίξουν τα σχολεία σε ειδικούς που θα ενημερώνουν τα παιδιά;

H συμβίωση με τα κατοικίδια τελικά, είναι δείγμα πολιτισμένης κοινωνίας, πιστεύετε;

Είναι χιλιάδες οι τομές που θα πρέπει να γίνουν ώστε να φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου να μην κυκλοφορεί ούτε ένας αδέσποτος σκύλος ή και γάτος στο δρόμο. Να έρθει μια μέρα που σε κάθε σπίτι να υπάρχει το λιγότερο ένας σκύλος κι ένας γάτος. Αυτή τη μέρα ονειρεύομαι!!! Αλλά αντιλαμβάνεστε ότι αυτή η μέρα είναι πολύ μακριά και εάν κάποτε έρθει, εγώ δεν θα ζω για να το δω. 

 Όλα αυτά είναι θέματα πολιτικής, πολιτιστικής πολιτικής. Η αγάπη και ο σεβασμός προς τα ζώα και τη φύση, η αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων και ζώων είναι πολιτισμός. Θα πρέπει οι ίδιοι οι άνθρωποι που χαράσσουν πολιτικές να το αντιληφθούν πρωτίστως. Για να φτάσουμε σε αυτά τα επίπεδα, χρειάζεται μια άλλη παιδεία, ένα άλλο ήθος μια άλλη μόρφωση που θα επιτρέψει να καλλιεργηθεί έδαφος για να γίνουν οι σωστές εισηγήσεις, να τεθούν οι σωστές βάσεις, χρειάζεται μέθοδος και τακτική και ριζοσπαστικές αποφάσεις και αλλαγές. 

Ας πούμε το κυνήγι γιατί δεν το απαγορεύουν; Τι σημαίνει είναι άθλημα; Ποιά όμως πολιτική ηγεσία θα απαγορεύσει το κυνήγι χωρίς μια τέτοια απόφαση να θεωρηθεί φασιστική; Την ώρα που δεν είναι φασιστικό να φονεύεις τα πλάσματα που πετούν ή τρέχουν ανέμελα στο φυσικό τους περιβάλλον απλώς για να κάνεις εσύ το χόμπι σου επειδή αυτό σου ανεβάζει τη λίμπιντο. Ποιά ηγεσία θα προτιμήσει να χάσει χιλιάδες ψήφους και για κάτι μάλιστα που δεν θεωρούν καθόλου μα καθόλου κακό;  Αντιθέτως η Πολιτεία εγκρίνει την αύξηση του αριθμού κυνηγόσκυλων για κάθε κυνηγό, συντελώντας έτσι στην αύξηση των αδέσποτων ή και των κακοποιημένων σκύλων αφού στις πλείστες περιπτώσεις, τα κυνηγόσκυλα εγκαταλείπονται στη μοίρα τους όταν γεράσουν ή όταν κριθεί ότι δεν είναι τόσο “αποτελεσματικά” στο κυνήγι.

Ακόμα και η εκκλησία φέρει ευθύνη. Διότι το μόνο που κάνει είναι να εφαρμόζει πολιτικές τακτικές για να πλουτίζει και να αποταμιεύει. Η εκκλησία θα μπορούσε με τον δογματισμό που τη χαρακτηρίζει, να περάσει αν μη τι άλλο το μήνυμα ότι κάτι τέτοιο είναι ύβρις, ότι οι άνθρωποι που φονεύουν τα πλάσματα του Θεού, είναι σαν να στρέφονται κατά του ιδίου του Θεού. Όμως η εκκλησία αδιαφορεί για τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία. Πως να ενδιαφερθεί για τα πουλιά και τους λαγούς;  Κοντολογίς, όλα λειτουργούν λάθος. Το σύστημα λειτουργεί για να εξυπηρετεί τους υπηρέτες του και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα τους. Είναι έτσι φτιαγμένο και τέλεια κουρντισμένο. Αυτό που χρειάζεται,

είναι μια “πολιτιστική επανάσταση”. 

-Σε άλλες χώρες οι πολίτες αντιλαμβάνονται την ευθύνη του να έχεις σκύλο, ή γάτα, γενικότερα κατοικίδιο. Πόσο συναίσθηση της ευθύνης έχουμε ως Κύπριοι;

Βεβαίως εκτός από την έμφυτη αγάπη για τα ζώα – βλέπεις ας πούμε μωρά που βλέπουν ένα γάτο ή ένα σκύλο και η χαρά ζωγραφίζεται στο προσωπάκι τους, θέλουν να το χαϊδέψουν, να παίξουν μαζί του – είναι και η παιδεία, η αγωγή. Οι προσλαμβάνουσες μας από το σπίτι, το οικογενειακό μας περιβάλλον.  Όλα βεβαίως αφορούν το πώς έχει δομηθεί και ολοκληρωθεί μια προσωπικότητα. 

Το κατοικίδιο – εμένα δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, την αποφεύγω, προτιμώ να λέω «το μωρό μου» – χρειάζεται φροντίδα, ανταπόδοση της αγάπης του. Είναι μεγάλη η ευθύνη. Δεν είναι παιχνίδι να το βαρεθείς και να το παρατήσεις. Είναι μια ψυχή στον κόσμο μας και είμαστε ολόκληρος ο κόσμος γι’ αυτό. 

Παίρνουν κάποιοι σκυλάκι επειδή τους το ζητάει το μωρό επιτακτικά και μετά δεν μπορούν να το κρατήσουν επειδή μαδάει πολύ και λερώνει το σπίτι. Αυτοί καλύτερα να πάρουν από το Jumbo ένα ψεύτικο που δεν μαδάει. Πάνε άλλοι και παίρνουν σκύλο απλώς για να ’χουνε να λένε ότι έχουν σκύλο και τον αφήνουν όλη νύχτα έξω στο μπαλκόνι ή λείπουν όλη μέρα από το σπίτι και το έχουν ξεχασμένο να τους περιμένει μέσα στους τέσσερις τοίχους.

-Πολλοί άνθρωποι βοηθούν τα αδέσποτα, ομάδες συνεργάζονται και για θέματα κακοποίησης ακούμε πολύ συχνά στις ειδήσεις. Ποιά η άποψη σας για την κυπριακή νομοθεσία; Εφαρμόζεται; Τί πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει;

Η υφιστάμενη νομοθεσία όπως μετεξελίχθηκε θα μπορούσε να είναι ικανοποιητική. Δεν είναι επειδή απλώς δεν εφαρμόζεται. Θα έπρεπε οι παραβάτες να τιμωρούνται παραδειγματικά. Θανάτωσες σκύλο ή γάτο;  Τραυμάτισες με σκάγια από αεροβόλο το ζώο του γείτονα σου;  Άφησες το ζώο σου δεμένο σε πάσσαλο ώστε να βασανίζεται; Το αφήνεις έγκλειστο μερόνυχτα σε κλουβί; Να μπεις κι’ εσύ στο κελί για ένα διάστημα ώστε να παραδειγματιστείς και μαζί με σένα και άλλοι!  

Η αστυνομία ζωών που είναι; Πότε θα νοιώσουν ασφαλείς οι “ιδιοκτήτες”   ζώων; Πότε θα ληφθούν επιτέλους σοβαρά οι καταγγελίες των φιλόζωων για κακοποιήσεις; Πότε θα φοβηθούν πραγματικά οι σκατόψυχοι βασανιστές ώστε να μην τολμούν πια να προβαίνουν στις αποτρόπαιες πράξεις τους;

-Δεν θα πω πως αγγίζουμε τα επίπεδα γνώσης, ευαισθησίας και κουλτούρας των βορειοευρωπαίων, όμως παρατηρώντας μέσα από απλά και καθημερινά πράγματα, βλέπετε πως η κατάσταση σιγά-σιγά βελτιώνεται;

Νομίζω είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα σήμερα, δεν θέλω να είμαι αρνητικός. Υπάρχουν πρωτοβουλίες, κινήσεις ιδιωτικές είτε και από οργανωμένα σύνολα εθελοντών. Ας πούμε η δική σας η εισήγηση για δημιουργία κοιμητηρίων ζώων. Είναι αυτονόητο ότι ένα μέλος της οικογένειας σου επιθυμείς να το θάψεις και όχι να το πετάξεις κάπου. Όπως θάβουμε τους ανθρώπους μας κάλλιστα να θάβουμε και τα σκυλάκια μας αφού είναι οικογένεια μας και αυτά!  

Το κράτος οφείλει να προχωρήσει σε εμβολιασμούς και  στειρώσεις αδέσποτων καλύπτοντας όλα τα έξοδα μάλιστα ώστε να χτυπηθεί στη ρίζα του το φαινόμενο του πολλαπλασιασμού των αδέσποτων. Υπάρχουν γιατροί πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και αρκετοί είναι οι εθελοντές στην Κύπρο που ξοδεύουν όλη τους την ενέργεια και πολλά από τα χρήματα τους για να μαζέψουν από τους δρόμους αδέσποτους σκύλους που κινδυνεύουν από τα αυτοκίνητα και τις φόλες, να παρέχουν φιλοξενία και να αναζητήσουν γι’ αυτούς μια οικογένεια  ή να τα πάρουν τέλος πάντων σε ένα καταφύγιο.  

Γεγονός όμως παραμένει ότι πρέπει να διανύσουμε πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσουμε στο επίπεδοo των βόρειο-ευρωπαίων. Το ότι είναι γεμάτα τα καταφύγια με εγκαταλελειμμένα σκυλιά, είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας και της εγκληματικής αδιαφορίας μας. Είναι τραγικό και δείγμα τριτοκοσμικής κοινωνίας που στα καταφύγια των δήμων, ισχύει κανονισμός που επιτρέπει τη θανάτωση σκύλων από μία χρονική στιγμή και μετά.

-Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για τις κακοποιήσεις και τα άσχημα που συμβαίνουν στην Κύπρο και ιδιαίτερα στην επαρχία. Όμως ας κρατήσουμε τα καλά, τα θετικά και τις ελπιδοφόρες κινήσεις που θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.  

Δώστε μας το δικό σας μήνυμα!!

Γεμίζει το f.b. καθημερινά με εικόνες κακομεταχείρισης ζώων και αναρτήσεις που καυτηριάζουν το θέμα αυτό.  Κάτω από αυτές τις εικόνες μπορείτε να διαβάσετε εκατοντάδες σχόλια εξοργισμένων χρηστών του f.b.  που καταριούνται, αναθεματίζουν κλπ. Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά κακοποίησης ζώων, δεν χρειάζεται να βλέπουμε συνεχώς και την εικόνα, μέσα από αναρτήσεις δήθεν καταγγελίες στο f.b.,που ικανοποιεί τα ένστικτα αρρωστημένων δίποδων – ένα κείμενο διαμαρτυρίας λειτουργεί κάλλιστα. Όπως συμβαίνει και με τις ειδήσεις στην τηλεόραση.  

Περίτρανα αποδεικνύεται από την κατακόρυφη αύξηση της εγκληματικότητας ότι η συχνή και άμεση αναμετάδοση βίας εμπνέει τη βιαιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, δημιουργεί μιμητές! Το μόνο που επιτυγχάνεται με την κυκλοφορία τέτοιων εικόνων είναι να δημιουργούνται πρότυπα, αρνητικά έστω. Τους μπαίνουν ιδέες. Διάφοροι εν δυνάμει βασανιστές, εμπνέονται ενώ συντελείται μια σταδιακά καθολική αποκτήνωση όλων μας αφού, όπως έλεγε και ο μέγας Μάνος Χατζηδάκης: «όταν συνηθίσεις το πρόσωπο του τέρατος έχεις ήδη αρχίσει να του μοιάζεις»  

Παλαιότερα είχα πέσει κι εγώ στην παγίδα αυτή. Δεν κάνω τον έξυπνο. Κοινοποιούσα κι’ εγώ φωτογραφίες και βίντεο στο f.b. με περιστατικά κακοποίησης καταγγέλλοντάς τα με ανάλογο σχολιασμό. Γρήγορα κατάλαβα πως λειτουργούσε όμως διαφορετικά! 

Πιστεύω ότι, γενικά αλλά και ειδικά, σε σελίδες που απευθύνονται σε φιλόζωους και προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο ως προς  τα δικαιώματα των ζώων και τις υποχρεώσεις μας έναντι αυτών, μόνον όμορφες εικόνες της σχέσης ανθρώπου και ζώου θα πρέπει να προβάλλονται προωθώντας τα πιο τρυφερά συναισθήματα και συντελώντας στην δημιουργία και καλλιέργεια κουλτούρας σεβασμού προς τα ζώα και τη φύση.

Σας ευχαριστώ !!!

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

Ο Μαρίνος Ξενοφώντος γεννήθηκε στη Λευκωσία. Ξεκίνησε την ενασχόληση του με το θέατρο σε πολύ μικρή ηλικία. Δεκατεσσάρων ετών προσελήφθη, μετά από οντισιόν, στο μουσικό θίασο Γιάννη Μεντώνη Φιρφιρή ως εξαιρετικό ταλέντο.  Για δύο χρόνια, παράλληλα με το σχολείο, συμμετείχε στις επιθεωρήσεις, μουσικές κωμωδίες και ηθογραφίες που παρουσίαζε ο θίασος Φιρφιρή περιοδεύοντας σε όλη την ελεύθερη Κύπρο.
Σπούδασε με υποτροφία της παγκύπριας πορείας Μακαρίου που του παραχώρησε η αείμνηστη Ουρανία Κοκκίνου στη δραματική σχολή θεάτρου τέχνης Καρόλου Κουν και αποφοίτησε από την δραματική σχολή Γιώργου Θεοδοσιάδη στα είκοσι του χρόνια. Έκτοτε, πρωταγωνιστεί αδιάκοπα στο θέατρο. Ενώ ήταν ακόμα σπουδαστής στην σχολή, συμμετείχε σε δύο παραγωγές του Εθνικού θεάτρου για το φεστιβάλ Αθηνών (Ηρώδειο)- "Αντιγόνη", "Τρωάδες" - και στην παράσταση της Λυρικής σκηνής “Ναμπούκο”– Ηρώδειο. 

Μετά την αποφοίτηση του εργάστηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων με σκηνοθέτες τους Κώστα Νταλιάνη και Νικαίτη Κοντούρη σε έργα των Γρηγόρη Ξενόπουλου και Άρθουρ Μίλλερ. 

Για εννέα συνεχόμενα χρόνια ήταν στέλεχος του θεάτρου ΕΝΑ, παίζοντας σε είκοσι επτά θεατρικές παραγωγές. 

Το 2002 ίδρυσαν μαζί με τον καρδιακό φίλο του Αντρέα Τηλεμάχου, το πρωτοποριακό θέατρο ΑΝΕΜΩΝΑ στο οποίο μέχρι σήμερα δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά!  

Η ερμηνευτική του γκάμα είναι μεγάλη. Έχει παίξει κωμωδίες μοντέρνες και κλασικές, δραματικούς ρόλους κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων (Τέννεσι Ουίλλιαμς, Όσκαρ Ουάιλντ, Άγκαθα Κρίστη, Γιαν Ντε Χάρτογκ, Πιερρέτ Μπρινό, Μάρτιν Σέρμαν, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Λόρκα, Μαριβώ, Όρτον, Φούγκαρτ, Ιονέσκο, Στέφεν Κινγκ, Άιρα Λέβιν κ.α. ) καθώς και έργα ελλήνων και κυπρίων συγγραφέων (Σακελλάριο-Γιαννακόπουλο, Νέαρχο Ιωάννου, Αντρέα Κουκκίδη, Ροζίτα Σώκου, Θανάση Σκρουμπέλο, Ιρένε Μαραντέι, Ελένης Ράντου, Μιχάλη Παπαδόπουλου) κ.α. 

Στην τηλεόραση είχε συχνές εμφανίσεις παλαιότερα. Συνεργάστηκε σε αρκετές σειρές του Λόγου ("Οδός δεν ξεχνώ", "η Αυλατζιά", "Το σήριαλ", "Ανήσυχα χρόνια" κ.α.), με το ΡΙΚ ("Η Πλατεία" και άλλα), με το Sigma ("Μόνο Μια Φορά", “Ίντα τζιαρούς εφτάσαμεν, “Εφτά Ουρανοί” κ.α.).

Τα τελευταία χρόνια, λόγω της αφοσίωσης του στο θέατρο, δεν έχει ιδιαίτερες συνεργασίες στην τηλεόραση. Η υποκριτική του γκάμα είναι ακόμα και ηλικιακά μεγάλη. Το 2000 κυκλοφόρησε ένα δικό του cd με τίτλο "Ώσπου να αποκοιμηθώ", από την εταιρία allrecords που περιελάμβανε δικά του τραγούδια και στο οποίο ερμήνευαν καταξιωμένοι συνάδελφοι του.

Έχει σκηνοθετήσει έξι κυπριακά έργα στο θέατρο ΑΝΕΜΩΝΑ(κωμωδίες).

Ο ρόλος που ονειρεύεται να παίξει και με αυτόν να τερματίσει την πορεία του ως ηθοποιός στο θέατρο, είναι ο Βασιλιάς Ληρ. 

Αγαπάει πολύ τον κινηματογράφο και περιμένει την κατάλληλη πρόταση για συμμετοχή σε μια μεγάλου μήκους ταινία ενώ γνωστή είναι η λατρεία του για τα ζώα. 

Έχει δύο αδέλφια. Τη Θεοδώρα και τον Λεωνίδα.

Αυτή την περίοδο προετοιμάζεται για το ανέβασμα του περίφημου έργου των Goodrich & Hackett  “Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ”. Είναι η πρώτη παραγωγή του χειμώνα από το θέατρο ΑΝΕΜΩΝΑ και θα κάνει πρεμιέρα στις αρχές Οκτωβρίου στη Λευκωσία. Ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Βαρνάβα Κυριαζή και με τη συμμετοχή δέκα ηθοποιών. Ο ίδιος ομολογεί ότι χρόνια τώρα συζητούσαν με τον Αντρέα Τηλεμάχου το ανέβασμα αυτού του έργου στο θέατρο τους. Σήμερα θεωρούν το έργο πιο επίκαιρο από ποτέ.