"Θα κάνουμε σκόνη τους Τούρκους"

Τα μετάλλια των Κυπρίων Αθλητών, Οι Μινώταυροι, η φράση "θα κάνουμε σκόνη τους Τούρκους" και η θυσία ενός Ήρωα… σαν από άλλο κόσμο.

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Κάποια στιγμή θα πρέπει το κράτος, η πολιτεία να αισθανθεί το ύψος της ευθύνης και να τοποθετήσει τον Πολίτη στην θέση που του αρμόζει, στην κορυφή δηλαδή της ιεραρχίας. Διότι ο πολίτης από τον οποίο προέρχονται όλα και για τον οποίο γίνονται θα πρέπει να τυγχάνει του απεριόριστου σεβασμού του Κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης. Καθημερινά όμως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα βαθύ γραφειοκρατικό μηχανισμό, έναν απίθανο λαβύρινθο, όπου ο καθένας από εμάς καλείται να βρει μόνος τους τις διόδους διαφυγής και να αντιμετωπίσει τους δεκάδες Μινώταυρους που έχουν αφεθεί ελεύθεροι να κατασπαράξουν κάθε πολίτη που τολμά να εναντιωθεί σε έναν μηχανισμό καλοκουρδισμένο. Και χωρίς τον μίτο της Αριάνδης μόνο η θεά τύχη μπορεί να βοηθήσει, στην εύρεση κάποιας λύσης, στην εύρεση της διεξόδου. Είναι συχνό φαινόμενο να έχουμε βρεθεί απέναντι σε ανεπαρκείς υπαλλήλους που όμως κατέχουν σημαντικότατες θέσεις και στέκονται με απαξίωση και αδιαφορία προς τον Πολίτη. Και το άκρως περίεργο είναι ότι η όποια διαμαρτυρία πέφτει στο κενό. Έχει τελικά μεγάλο βάθος η Δημόσια Διοίκηση και δικαίως αποσπά τη θέση με το νούμερο 10.

Ακολουθεί με μια ανάσα και στη θέση9η φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» Δύσκολο να μην έχει συναντήσει τέτοιους ανθρώπους, που καταφεύγουν άνευ λόγου και ουσίας στην μεγαλειώδη επίδειξη ενός χαρακτήρα που δεν υπάρχει, ενός ουτοπικού εαυτού, και κυρίως προβολής κάποιων περιουσιακών στοιχείων, πολλαπλών γνωριμιών που εικάζεται ότι  μπορούν να τον βοηθήσουν, προωθήσουν ανά πάσα στιγμή και ώρα. Τζάμπα μάγκες και σίγουρα οι νοήμονες έχουμε χορτάσει από τέτοιες εμφανίσεις.

Πάσα στη μικρή περιοχή και περνάμε στη θέση 8.«Ας μην τολμήσουν λοιπόν οι Τούρκοι έστω και παραμικρή παραβίαση της εδαφικής μας ακεραιότητας, γιατί θα τους κάνουμε σκόνη» Τάδε έφη Υπουργός εκ της μητέρας πατρίδας και κυριολεκτικά βουβαθήκαμε! Προσπαθούσαμε να προσδιορίσουμε μήπως εννοούσε «… θα τους κάνουμε με τα κρεμμυδάκια» αλλά όχι εννοούσε την σκόνη πλην της αφρικανικής την οποία και ανεχόμαστε πολλές εβδομάδες. Παρά τις συνεχείς όμως ανακοινώσεις του Υπουργείου Υγείας  και των σχετικών Υπηρεσιών να μην κυκλοφορούν οι…ευπαθείς ομάδες, μόνο ευπαθείς βλέπουμε στους δρόμους. ( Εγκύους, γέροντες, μικρά παιδιά κτλ)

Αισίως και στη θέση 7:«Στρεφόμενος σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο ο Ερντογάν ακουμπά περιοχές ζωτικού συμφέροντος της Δύσης» Μια  αναφορά που διαβάσαμε στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» και φυσικά δεν θα διαφωνήσουμε. Μόνο που δεν έχουμε κατανοήσει τις ζωτικές περιοχές τις Δύσης. Τόσο το Αιγαίο όσο και η Ανατολική Μεσόγειος ανήκουν σε κάποιες χώρες πχ Ελλάδα, Κύπρος κτλ. Η Δύση (και γνωρίζουμε πολύ καλά τις χώρες αυτές) βάζει ως σπίθα πάντα τους λαούς των μικρών χωρών και ύστερα έρχεται να δώσει χαρτομάντηλα να σκουπιστούν τα δάκρυα. Αλίμονο οι συμφωνίες, οι συμμαχίες και τα μεγάλα τραστ! Το δουλεμπόριο των κρατών σε σύγχρονη έκδοση!

Στεκόμαστε στη θέση 6τοποθετώντας την φράση του πρώην προέδρου της Γαλλίας: Ζισκάρ ντ’ Εστέν : «Η Ευρώπη βρίσκεται σε βαθιά σύγχυση και θέλει επανεκκίνηση» Εγώ δεν συνηγορώ σε αυτή την πρόταση, προτροπή, συμβουλή. Μάλλον κύριε Ζισκάρ η Ευρώπη με τα αίσχη της θέλει πλήρη διάλυση. Εξάλλου η ίδια η Ιστορία το έχει δείξει. Αυτού του είδους οι αυτοκρατορίες δεν άντεξαν για…αιώνες. Καλό είναι λοιπόν στα πλαίσια των διαφοροποιημένων ευρωπαϊκών ιδεωδών να αυτοδιαλυθούμε και να ακολουθήσει ο κάθε λαός την μοίρα του, παρά η κοινή μοίρα να καταστεί παντοτινός εφιάλτης.

Και μέσα στην στυφή απελπισία, στο γκρίζο και ομιχλώδες τοπίο, έρχεται ένα τεράστιο χαμόγελο και μια εθνική υπερηφάνεια από την τιμή που χάρισαν στην Κύπρο οι αθλητές της που συμμετείχαν στους αγώνες της Κοινοπολιτείας στην Αυστραλία. Με 14 μετάλλια (8 χρυσά, 1 ασημένιο, 5 χάλκινα) η φετινή κυπριακή αποστολή κατέστη η πιο επιτυχημένη όλων των εποχών! Η θέση 5τους ανήκει δικαιωματικά.

Και μόλις περάσαμε «χωρίς να σταματήσουμε στο κόκκινο φανάρι τη στροφή για τις Φοινικούδες» και στη θέση 4. «Μας παρηγορεί η ιδέα ότι ανήκουμε σε εκείνη την μικρή ομάδα των πολιτών που κοροϊδεύει το… σύστημα» . Αυτό μου λάλησε ένα φιλικό ζευγάρι και στα πλαίσια της…. αιώνιας φιλίας το κατάπια. Όμως δεν είναι η φράση αυτή που στέφεται στη θέση αυτή, αλλά οι δηλώσεις Δημοσίου Λειτουργού σε γνωστό Τηλεοπτικό Κανάλι που μεταξύ άλλων απίστευτων τοποθετήσεων επί του προβλήματος του μη ελέγχου στους ιδιοκτήτες σκύλων με επιθετικά κυρίως χαρακτηριστικά, (τα περιστατικά επιθέσεων σκύλων σε ανθρώπους αυξάνονται) δεν απαντούσε επί της ουσίας, αλλά απ- ενοχοποιούσε σε όλα την πολιτεία και ενοχοποιούσε μόνο τους πολίτες και την σχετική…παιδεία τους.

Να λοιπόν και η θέση 3. Τι να πρωτοπεί κανείς για τον χαμό του άτυχου Ίκαρου της Ελληνικής Αεροπορίας που θυσιάστηκε υπέρ της Πατρίδας; Τι άλλο να ειπωθεί πλην της σιωπής; Πώς να μην σταθείς με σεβασμό μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους και στο υψηλό αίσθημα ευθύνης που επιδεικνύουν, παρά τις συνεχείς αντίξοες συνθήκες, που όμορφα κάποιοι σκηνοθετούν; Ο χαρακτηρισμός ήρωας, δεν γνωρίζω εάν είναι η ύστατη τιμή, (ειλικρινή τιμή από τα χείλη του λαού) κατανοώ πως ίσως είναι μια καλή δικαιολογία για την ένοχη πατρίδα.

Και τουλάχιστον το επόμενο δεύτερο βήμα, εκείνο που ίσως εξαγνίζει (;) κάπως τις ψυχές μας και καλλιεργεί την λέξη άνθρωπος και την έννοια Έλληνας, είναι η υιοθέτηση από την βουλή των Ελλήνων των δύο παιδιών του άτυχου πιλότου. Πράξη που μέσα στο βαθύ πένθος δικαιώνει και δικαιώνεται. Δεν σώζεται η κατάσταση, περισώζεται όμως κάτι. Δεν τολμώ να συνεχίσω.

Και περνώ ευθύς στην Κορυφή και στη 1^η θέση. Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες. Τι σου κάνει η αγγελία ενός γεύματος; Κυρίως τι σου κάνει το άρωμα της Τζιβανίας, ενός καλού Κυπριακού Κρασιού, ένα πιάτο καλά κουπέπια, λίγο παστουρμά, λουκάνικα, ίσως μακαρόνια του φούρνου και άλλα ευώδη κυπριακά εδέσματα. Νομίζω ότι μου γεννά ακόμα μια ελπίδα. Ναι γεννά μια ελπίδα, αρκεί να πελεκισθεί από καλούς ξυλοκόπους. Βέβαια ο χρόνος και οι άνθρωποι άλλα έχουν αποδείξει. Μα ετούτη η έρμη, πεθαίνει πάντα τελευταία!