Ανδρέας Παρασκευά: Θέλω να κοιτάξω τη σκηνή και να πω: αυτό είναι!

Ένας καλλιτέχνης που γράφει τη δική του ιστορία στην ιστορία του κυπριακού θεάτρου.

Ένας από τους σημαντικότερους Ζωγράφους- Σκηνογράφους της Κύπρου, με λαμπρές περγαμηνές, συνεργάτης του θεάτρου ΣΚΑΛΑ, υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης Ο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΖΥΓΟΣ.

Ο Ανδρέας Παρασκευά,  σε μια άμεση και ειλικρινή επικοινωνία με το θεατή, μιλά στο apopsi-la, για τη γοητεία και την πρόκληση  σε μια σκηνογραφική δουλειά,  για την πρόταση από το σκηνοθέτη Ανδρέα Μελέκη, για την ευθύνη να μεταδίδονται σωστά μηνύματα μέσα από τις παραστάσεις, ενώ εξομολογείται πως έχει φορέσει κοστούμια-δημιουργίες του και ευχαριστεί τη μοδίστρα του κυρία Νίνα για τις "χρυσές βελονιές" της!

«Θέλω να κοιτάξω τη σκηνή και να πω: αυτό είναι!», λέει, και νιώθεις το πάθος και την αγάπη γι’ αυτό που κάνει!

Ακολουθήστε μας, διαβάζοντας τι άλλο μάς είπε, στη συζήτηση που είχαμε μαζί του, στο όμορφο το φιλικό περιβάλλον του σπιτιού του, της οδού Αδαμαντίου Κοραή 9 στη Λάρνακα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Στρατούλα Τραμουντάνη

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Στέφανος Σπυρίδωνος, Αρχείο Ανδρέα Παρασκευά

Αποφοιτήσατε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Τι σας έκανε να στραφείτε στη σκηνογραφία;

Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου είχα την τύχη να μαθητεύσω κοντά στον Βασίλη Βασιλειάδη, ένα αξιόλογο δάσκαλο, σκηνογράφο του Ελληνικού θεάτρου. Η αγάπη μου για το θέατρο υπήρξε ο σπινθήρας για να ασχοληθώ με το θέατρο γενικότερα. Το θέατρο για μένα είναι η τέχνη των τεχνών, η τέχνη που ενώνει όλες της τέχνες. Με ταξιδεύει, με κάνει να ονειρεύομαι και να εκφράζομαι δημιουργώντας εικόνες ζωντανές. Κάθε κίνηση κάθε πόζα του ηθοποιού στη σκηνή με το ρούχο που στηρίζει το χαρακτήρα του, είναι ένας ζωντανός πίνακας. Το σκηνικό συμπληρώνει το χώρο και μεταφέρει τον θεατή πιο κοντά στη δράση του έργου.

Η σκηνογραφία είναι κάτι εφήμερο σε σχέση με τη ζωγραφική. Σας γοητεύει αυτό;

Η σκηνογραφία είναι για μένα ένα ευχάριστο διάλειμμα. Σίγουρα δε θα πρόδινα ποτέ τη μεγάλη μου αγάπη τη ζωγραφική! Πολλοί έγραψαν για τη ζωγραφική μου ότι έχει μια θεατρικότητα και αυτό είναι αλήθεια. Στα έργα μου υπάρχει δράση και παραμύθι όπου ο θεατής καλείται να ανακαλύψει τη δική του ιστορία. Υπάρχει σίγουρα μια γοητεία και μια πρόκληση  σε μια σκηνογραφική δουλειά. Το σίγουρο είναι ότι, πάντα αναζητώ εικαστικές λύσεις ανάλογα με το έργο.

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με το θέατρο;

Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο! Από το δημοτικό σχολείο! Μου άρεσε να παίζω σε σχολικές  παραστάσεις.

Με το θέατρο ΣΚΑΛΑ;

Με το θέατρο Σκάλα είχα την πρώτη μου συνεργασία το 2002 με το έργο « Η Αλίκη στην Παραμυθοχώρα » για την παιδική σκηνή.

Ποιο είναι το κλειδί για να προσεγγίσετε ένα έργο; 

Το κλειδί για να προσεγγίσω ένα έργο είναι πρώτα απ’ όλα το κείμενο του συγγραφέα το οποίο σέβομαι. Διαβάζοντας το έργο, δημιουργώ στο μυαλό μου εικόνες. Είναι σαν να το βλέπω κινηματογραφικά!  Γι’ αυτό το λόγο είμαι και αργός αναγνώστης. Ζυγίζω την κάθε φράση και την κάθε ατάκα. Σίγουρα, μετά από αυτό, ακολουθεί η συζήτηση με το σκηνοθέτη διότι πρέπει να γνωρίζω τη γραμμή που θα ακολουθήσει σκηνοθετικά.

Πως έγινε η επαφή με το Ο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΖΥΓΟΣ;

Η πρόταση ήρθε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη Ανδρέα Μελέκη, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν. Δέχτηκα αμέσως μιας και ο Μολιέρος με συναρπάζει.

Το βρίσκεται τολμηρό ως έργο;

Δε θα έλεγα ότι το έργο είναι τολμηρό, θα το αποκαλούσα δυνατό και διαφορετικό από όλα τα έργα του Μολιέρου. Σίγουρα πολύ επίκαιρο, με εμφανή τη διάθεση του συγγραφέα να αναδείξει τις διακρίσεις  των τάξεων και του σκληρού παιγνιδιού μεταξύ των ισχυρών και των αδυνάτων.

Είναι μεγαλύτερη η ευθύνη να δημιουργείτε όταν γνωρίζετε πως ανάμεσα στο κοινό σας βρίσκονται και παιδιά; 

Αυτό σίγουρα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και γνωρίζω πολύ καλά την ευαισθησία που πρέπει να επιδεικνύουμε όλοι με ένα κοινό εύθραυστο όπως αυτό των παιδιών. Ως εκπαιδευτικός στα δημόσια σχολεία, χρόνια τώρα, αναμίχτηκα σε όλες τις παραστάσεις σε όλα τα σχολεία που έχω υπηρετήσει. Οι μικροί μας θεατές είναι πάντοτε το πιο απαιτητικό κοινό και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μαζί τους γιατί θα κριθούμε. Μέσα από τις παραστάσεις οφείλουμε να περνάμε τα σωστά μηνύματα και να δίνουμε τροφή για κριτική σκέψη. Αυτό το χρειαζόμαστε πολύ ως λαός.

  

Ποιο είναι τελικά το ζητούμενο, το όραμα ενός σκηνογράφου και δημιουργό κοστουμιών;

Το τέλειο είναι πολλές φορές ακατόρθωτο αν και το αποζητώ πάντα σε όλες μου τις εικαστικές εργασίες. Πρώτα θέλω να νοιώσω ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα. Θέλω να κοιτάξω τη σκηνή και να πω: αυτό είναι! αυτό φαντάστηκα, αυτό θέλω να δείξω στο θεατή! Επιθυμία μου είναι ν’ αγγίξω λίγο τη φαντασία του και να προσφέρω λίγη από τη μαγεία που αισθάνομαι εγώ ως καλλιτέχνης τη στιγμή της δημιουργίας. Αν το πετύχω αυτό, σίγουρα είμαι πολύ ευτυχής και τυχερός.

Ποιο είναι το πιο απίθανο μέρος στο οποίο αναζητήσατε υλικά για μια παράσταση; 

Χμ… έχω φτάσει να αναζητώ υλικά ακόμα και σε σκουπιδότοπο, σε χωράφια, σε στάνες. Εν μέρει; και σε αυτή την παράσταση.

Το θέατρο είναι ακριβή τέχνη;

Το θέατρο μπορεί να κοστίσει πολλά χρήματα, αλλά μπορεί  και καθόλου. Το ανθρώπινο σώμα και ο λόγος, μπορούν να σε μεταφέρουν σε ένα εικονικό χώρο περιγράφοντας σου το σκηνικό ακόμα και σε μια άδεια σκηνή. Τις καλύτερες  εικόνες τις δημιουργεί ο νους!

Έχετε φορέσει ποτέ ένα κοστούμι από τις δημιουργίες σας; Το να φτιάχνεται κοστούμια είναι ένα ταξίδι στην παιδική ηλικία;

Μου αρέσουν οι αμφιέσεις, σε κάνουν να είσαι κάποιος άλλος και το κοστούμι σε βοηθάει σε αυτό. Ναι! έχω φορέσει κοστούμια μου. Ασχολούμαι με τη ζωγραφική από πολύ μικρή ηλικία. Φτιάχνοντας ένα κοστούμι ή πιο σωστά σχεδιάζοντας το, είναι σαν να ζωγραφίζω τρισδιάστατα έργα που κινούνται ζωντανά στο χώρο. Τονίζω τη λέξη σχεδιάζοντας γιατί απλά τα σχεδιάζω. Μετά αναλαμβάνει η μοδίστρα. Και με την ευκαιρία θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Νίνα Δημητρίου για την άρτια δουλειά της και τις χρυσές βελονιές της.

Σας ευχαριστώ!