Τη Ρωμιοσύνη, την παγκόσμια ειρήνη είναι… να την κλαις, αγαπημένε μου ποιητή;

 

Γράφει η Στρατούλα Τραμουντάνη

Ζούμε σε μια απίστευτη μαζική αδράνεια! Η νεολαία μας γεμάτη θυμό, ζει στην απόλυτη εκμετάλλευση κι εμείς καθισμένοι στον καναπέ περιμένουμε να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Στήνουμε ανδριάντες στους πολεμοχαρείς και χρηματοδοτούμε τις φιλοδοξίες των ανεγκέφαλων πολιτικών και των βιομηχανιών όπλων. Πανηγυρίζουμε για τους νεκρούς και προβάλλουμε εικόνες ολέθρου και κτηνωδιών στα Μ.Μ.Ε, χωρίς να μας νοιάζει για το αν ήταν ο γιος μου, ο γιος σου, ο γιος μας.

Στο όνομα του χρήματος, του κέρδους και της αισχροκέρδειας, δημιουργούμε σκλάβους και δολοφονούμε τα όνειρα των παιδιών μας αλλά και τα δικά μας όνειρα.

Ψηφίζουμε κυβερνήσες από τα lap top μας και κάνουμε επανάσταση από τον καναπέ μας. «Ωχ αδερφέ, με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα», θα πεις. Κι ύστερα θα τρέξεις για δανεικά γιατί το ψωμί, το ψωμί το δικό σου, ακρίβυνε. Γιατί το γάλα, το γάλα του παιδιού σου… έχει αλλάξει χρώμα και φαντάξει μαύρο στα μάτια σου.

Θα τρέξεις στα γραφεία ανεργίας και στα άλλα γραφεία, αυτά των πολιτικών όπου η αξιοπρέπειά σου θα χτυπήσει… κόκκινο, θα ματώσει!

Ξαφνικά, θα συνειδητοποιήσεις πως είσαι μόνος, ολομόναχος και ολόγυμνος στην απελπισία σου, άνθρωπε! Θα ψάξεις από κάπου να κρατηθείς μα, μα δεν υπάρχουν διέξοδα και θετικές σκέψεις. Γιατί, ούτε κι αυτό σου αφήσανε.

Και, και αντί να βγεις στους δρόμους, να επαναστατήσεις να χύσεις το αίμα σου, εσύ εκεί. Εκεί κολλημένος κι αφημένος στο έλεος του Θεού και των ανθρώπων, θα συνεχίζεις. Θα συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο λάθος: ΠΑΘΗΤΙΙΚΟΣ!

Μα, είσαι τυφλός; Δεν βλέπεις; Γιατί μοιρολατρείς; Μετουσίωσε το αναπόφευκτο, πάρε τη μοίρα σου στα χέρια σου. Πάλεψε! Εναντιώσου στο κατεστημένο, στο παγκόσμιο έγκλημα κατά σου, φτιάξε έναν κόσμο ανθρώπινο για σένα και τα παιδιά σου. Πάλεψε! Πάλεψε με ότι σου έχει απομείνει! Πάλεψε! Κουνήσου επιτέλους! Βγες από το καβούκι σου που βόλεψε πολλούς, κάνε τη διαφορά! Δεν είσαι μόνος. Στην πορεία θα συναντήσεις πολλούς. Θα συναντήσεις κι εμένα και άλλους και άλλους κι ύστερα… κι άλλους.

Άκουσέ με! Διάβασέ με!

Ο πλανήτης καταστρέφεται κι εμείς καταναλώνουμε, καταναλώνουμε, καταναλώνουμε. Δεν θα υπάρξει αύριο. Δεν το αφουγκράζεσαι; Πάλεψε! Είσαι ένα με τα ζώα που κακοποιείς, τα φυτά τα λουλούδια, τον ουρανό, τη γη και τη θάλασσα. Ένα! Πέτα τον ναρκισσισμό από πάνω σου. Όλα δεν περιστρέφονται γύρω από σένα! Ξύπνα!

Δεν υπάρχουν Ευαγγέλια άλλα να γραφτούν. Γράφτηκαν από τους Αποστόλους, τους ποιητές, τους δασκάλους, τους λογοτέχνες, τους καλλιτέχνες. Γράφτηκαν! Από αυτούς που θυσιάστηκαν για τα ιδανικά τους αλλά για τα δικά σου ιδανικά. Για τα δεδομένα, που δεν είναι πια! Σου τα έκλεψαν γιατί εσύ δεν ήσουν ποτέ άγρυπνος φρουρός τους.

Γι αυτό σου λέω: Είμαι η Στρατούλα, έλα μαζί μου. Στην πορεία θα συναντήσουμε κι άλλους. Ίσως και τον αγαπημένο μου ποιητή, τον Γιάννη Ρίτσο. Αυτόν από την Μονεμβασιά. Ναι! Ναι! Αυτόν, σου λέω! «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις. Εκεί που πάει να σκύψει, με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο, νάτη πετιέται από ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου…».