Η Ρούλα Τριανταφύλλου, γεννήθηκε στην Αμαλιάδα Ηλείας. Από το 1985 ζει μόνιμα στις Λεύκες Πάρου.
Στο χώρο της ποίησης έκανε την εμφάνισή της το 2013 με την ποιητική συλλογή: "Ματιές της ζωής από το κέντρο του Αιγαίου".
Ακολούθησαν άλλες δύο συλλογές από τις εκδόσεις Διάνυσμα: Το 2015 "Πληγές που θρέψαμε" και το 2017 "Τα ανέγγιχτα του χρόνου".
Έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις της Ιστοσελίδας "Τοβιβλίο.net" και των "Ποιητικών Διανυσμάτων".
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στην Αγγλική γλώσσα και στην Αλβανική γλώσσα.
Τον Οκτώβριο του 2014 έλαβε το Γ' Βραβείο ανομοιοκατάληκτης λυρικής ποίησης με το ποίημα "Αυλαία" στον Ποιητικό Διαγωνισμό «Σικελιανιά» το 2014.
Έργα της:
Ποιητικές Συλλογές
α. Ματιές της ζωής από το κέντρο του Αιγαίου. Αυτό-έκδοση, 2013
β. Πληγές που θρέψαμε. Εκδόσεις Διάνυσμα, 2015
γ. .Τα ανέγγιχτα του χρόνου. Εκδόσεις Διάνυσμα, 2017
Συλλογικά έργα
α. Περι –Ποίησης (e-book / 2017) Επιμέλεια Δημητρίου Γκόγκα.
β. Ο Χρόνος και ο λόγος (e-book / 2018) Επιμέλεια Δημητρίου Γκόγκα.
γ. 4η ομαδική Ποιητική συλλογή Εκδόσεις Διάνυσμα,2017
δ. Το βιβλιο.net: Τραινογραφίες 2016
ε. Καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2015 και 2017
στ. Απανθίσματα: Τίτλος της Προσωπικής της Ενότητας:
«Ψευδαισθήσεις» Εκδόσεις Διάνυσμα 2018
Διηγήματα
-Μνήμες (e-book/ 2019)
-Μικρές εξορίες,(e-book/ 2020). Το εξώφυλλο φιλοτέχνησε η Μαρία Ευσταθίου-Παπαδάκη.
Την επιμέλεια έκδοσης και το εισαγωγικό σημείωμα ο ποιητής Δημήτριος Γκόγκας.
Σ.Τ.
ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ "ΜΙΚΡΕΣ ΕΞΟΡΙΕΣ"
ΛΕΥΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Δεν θυμάμαι.
Μένουν αποτυπώματα παιδικά
στα ξύλινα πορτόφυλλα;
Το τρυφερό χνώτο μας στο τζάμι;
Σε παλιές φωτογραφίες μια ανάμνηση;
Στους σκονισμένους χωματόδρομους, οι μικρές μας αλάνες;
Στις αυλές, γνώριμες φωνές;
Τότε που λιγοστό το ψωμί και το νερό γλυκό.
Τότε που η κιμωλία,
-μια λευκή γραμμή στον πίνακα-
ήταν το μόνο ανάμεσά μας σύνορο.
Ξεδιπλώνω την ψυχή μου.
Σε χρόνους ξύλινους κρατώ τις μνήμες.
Στο παρελθόν ψάχνω τις μελλοντικές μέρες.
Η διαδρομή μέσα μου απαλύνει την μοναξιά.
Μένουν αποτυπώματα παιδικά
στα ξύλινα πορτόφυλλα;
Το τρυφερό χνώτο μας στο τζάμι;
Σε παλιές φωτογραφίες μια ανάμνηση;
Στους σκονισμένους χωματόδρομους, οι μικρές μας αλάνες;
Στις αυλές, γνώριμες φωνές;
Τότε που λιγοστό το ψωμί και το νερό γλυκό.
Τότε που η κιμωλία,
-μια λευκή γραμμή στον πίνακα-
ήταν το μόνο ανάμεσά μας σύνορο.
Ξεδιπλώνω την ψυχή μου.
Σε χρόνους ξύλινους κρατώ τις μνήμες.
Στο παρελθόν ψάχνω τις μελλοντικές μέρες.
Η διαδρομή μέσα μου απαλύνει την μοναξιά.
Γιατί, ποτέ κανείς δεν κατάλαβε ότι δεν έφυγα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.