Μαρία Γεωργίου: "Τώρα μου φτάνει που έρχεται η Άνοιξη..."

Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, δημοσιεύει απόψεις με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! Φιλοξενεί σήμερα τη συγγραφέα Μαρία Γεωργίου. 

Πέρασαν οι Χαιρετισμοί χωρίς εκκλησιά. Χαίρε κεχαριτωμένη, φέτος οι χαιρετισμοί του θαυμασμού μας για την ωραιότητα που κατέπληξε τον Γαβριήλ, είναι σιωπηλοί. Δεν τους ακούσαμε σε λαμπροφωτισμένες εκκλησιές, από καλλίφωνους ψάλτες. Τους διαβάσαμε μόνοι μας σιωπηλά, δίπλα στο χτύπο την καρδιά μας. Χαίρε, δι ής εγυμνώθη ο Άδης, Χαίρε δι ής ενεδύθημεν δόξαν. Τώρα τ' ακούω όλα πιο καθαρά, κυλούν μέσα μου αβίαστα. Παντού ησυχία; Χαίρε, της απάτης την πλάνην πατήσασα, Χαίρε, των ειδώλων τον δόλον ελέγξασα. Κι έχω λιγότερα θέλω, λιγότερες ανάγκες. Τώρα μου φτάνει που έρχεται η Άνοιξη. Να ένα χελιδόνι, σ' έναν καθαρότερο από ποτέ ουρανό. Το ακούω ξεκάθαρα, μέσα στη τόση ησυχία. Σσσσ, το υποδέχομαι σιωπηλά. Έτσι όπως  θα υποδεκτώ τον  νυμφίο. Σιωπηλά θα κοιτάξω τον νυμφώνα του και τα φτωχά της ψυχής μου ενδύματα. Πρώτη φορά γρηγορούσα. Πρώτη φορά δεν θα με βρει ραθυμούσα. Δεν θα ασχοληθώ με υποχόνδρια πάστρα, με ατέλειωτα ψώνια,  με μερίμνας αφελείς, πρώτη φορά δεν θα είμαι άκαρπος συκή. Σιωπηλά θ ακούσω τη συγκίνηση της Κασσιανής, ως γυναίκα προς γυναίκα, για την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσαν γυνή. Θα δω την πόρνη να, καταφιλεί αχράντους πόδας. Και θα ξέρω πως όσο κάποιος θα σκύβει και θα φροντίζει άλλου πόδια, δυσώδη, άρρωστα, περήφανα, τόσο θα σμίγουμε όλοι σ' ένα δείπνο μυστικό, σε μια εκκλησιά, κι ας είμαστε μακριά από την εκκλησιά. Σιωπηλά θα Τον δω να κρεμάται επί ξύλου. Τον εν ύδασι την γην κρεμάσας. Τον ταπεινούμενο, δι ευσπλαχνίας, πόδας νίβων. Σιωπηλά ο Αριμαθέας θα τον αποκαθηλώσει, σιωπηλά θ' ακούσω το θρήνο σου Παναγιά μου. Θα τον ακούσω όμως καθαρά, χωρίς τα τύμπανα της λιτανείας. Για το γλυκύ σου έαρ, το φως των οφθαλμών σου. Σιωπηλά θα σπαράξω μαζί σου, για τον γιο σου, για τους γιους και τις κόρες όλου του κόσμου, που χάνονται από ιούς, λοιμούς, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς, πολέμους, αδικίες, κακίες. Θα κλαίω κι ας ξέρω πως αύριο σιωπηλά θα ανάψω το λιτό χωρίς στολίδια κερί μου, με το ανέσπερο φως που δεν θα ρθει με θαυμαστό τρόπο από την Ιερουσαλήμ, μα θα το γεννήσει ο φόβος κι η συντριβή μου. Η ελπίδα μου. Η αγάπη μου. Και θ' αναφωνήσω, πάντα σιωπηλά.  Χριστός Ανέστη.