Απορία που χρόνια βασανίζει τον υπογράφοντα, χωρίς να βρει εύλογες απαντήσεις. Γιατι πολλοί φιλόλογοι και κριτικοί, αναλύοντας ποιήματα, γνωστών κυρίως ποιητών, μπαίνουν στο πεδίο της στατιστικής κι αρχίζουν να καταγράφουν πόσα ουσιαστικά, πόσα ρήματα, πόσα σημεία στίξης και άλλα πολλά από τα οποία αποτελείται ένα ποίημα. Και με ποσοστιαίες αναφορές, δηλαδή π.χ. το τάδε ποίημα του Σεφέρη αποτελείται από 28% ρήματα, 52% ουσιαστικά, και πάει λέγοντας.
Για να καταλάβω, δηλαδή. Έχουν την εντύπωση ότι ένα ποίημα γράφεται μετά από προϋπολογισμούς όπως μια μελέτη βιωσιμότητας μιας επιχείρησης; Έχουν την εντύπωση ότι το ποίημα είναι επιστημονική διεργασία και προϋποθέτει μεταπτυχιακή μελέτη;
Δεν θα δώσω εγω παραδείγματα πώς γράφεται ένα ποίημα. Αυτό που ξέρω είναι ότι για να γραφεί χρειάζεται να αποκτήσει ο συγγραφέας τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ φωνή, το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ύφος. Απο κει και περα, οι εκ των υστέρων προϋπολογισμοί γίνονται εκ του πονηρού και δεν έχουν θέση με την αποστολή του ποιήματος. Μάλλον έχουν σχέση με την επιδειξιομανία μερικών και την αγωνία τους να συμπεριληφθούν στην εργογραφία διαφόρων μελετών για σημαντικούς, κυρίως, συγγραφείς.
Απαντήσεις δεν αναμένω. Γιατί αναρτώ την απορία μου; Για να πάρουν μερικοί το μήνυμα ότι, όσο αναλύουν τα ποιήματα με μαθηματικά και στατιστικές, του αφαιρούν τη μαγεία της αμεσότητας και του συναισθήματος.
Λούης Περεντός
(Ευχαριστώ τον κ. Λούη Περεντό για την άδεια αναδημοσίευσης του σχολίου του από την προσωπική του σελίδα στο face book)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.