Καραντίνα: γιατί είμαστε κάτι περισσότερο από ένα σώμα!!!

Γράφει η Έλενα Θεοφάνους, Πτυχιούχος Ψυχολογίας, Απόφοιτος Πανεπιστημίου Κύπρου

Στην αρχή αρνείσαι να το πιστέψεις!!! Λες: «δεν πρόκειται αυτό να συμβεί σε μας».  Όταν πρωτοακούσαμε την είδηση γι αυτό τον ιό στην μακρινή Κίνα, αυτό σκεφτήκαμε. Μα έλα που το φαινόμενο της πεταλούδας ισχύει!!! Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Ότι και να συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου, επηρεάζει όλον τον κόσμο όπως τα κύτταρα ενός οργανισμού που όταν αρρωσταίνουν σε αυτόν ορισμένα, επηρεάζεται ολόκληρο το σώμα.

Όταν το πρόβλημα έχει πλέον φτάσει σε σένα, τότε είναι που αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε κίνδυνο και αρχίζεις να φοβάσαι και μέσα από τον φόβο σου και τον πανικό για αυτά που απειλούνται στην ζωή σου, είσαι διευθετημένος χωρίς πολλή σκέψη, να κάνεις τα πάντα προκειμένου να διασφαλίσεις ότι μπορείς από αυτά που έχεις.

Κάτω από την επιρροή του φόβου είναι που γίνονται τα μεγαλύτερα και τα πιο ακραία “εγκλήματα”. Λειτουργεί μόνο το συναίσθημα. Η λογική έχει μπει σε αναμονή και με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι το πιο ικανό θύμα για χειραγώγηση. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχεις και πολλές επιλογές. Θυσιάζεις τις κοινωνικές συναναστροφές σου ακόμα και τις πιο κοντινές, την οικογένεια σου και  μπαίνεις σε καραντίνα δεχόμενος  την πιο βίαια και ξαφνική αποστέρηση της κοινωνικής σου επαφής.

Με τα παγκόσμια συστήματα υγείας να είναι αίσχος εν έτη 2020 όπου η τεχνολογική εξέλιξη έχει φτάσει στο ζενίθ, όπου ξοδεύονται δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ μόνο για όπλα, πυραύλους, συστήματα παρακολούθησης κλπ, που στοχεύουν την προστασία των κρατών για τον αιώνιο εχθρό μας  τον άνθρωπο, αναγκαζόμαστε να μένουμε σε απομόνωση για να μην βρεθούμε εκτεθειμένοι στο έλεος του χάους. Γιατί ο εχθρός είναι ένας τόσο δα μικρός και αόρατος οργανισμός, ένας ιός που ονομάστηκε κορωνoιός!

Μένουμε σπίτι, λοιπόν, εφόσον δεν υπάρχει το κατάλληλο σύστημα υγείας να καταστείλει την επίθεση αυτή από τον συγκεκριμένο ιό!!!  Κηρύσσεται πανδημία και μας βρίσκει όλους αδιάβαστους. Μένουμε σπίτι για μην καταρρεύσει το σύστημα υγεία, το οποίο ήδη νοσεί, για να προστατεύσουμε τους συνανθρώπους μας αλλά και εμάς τους ιδίους.

Μετά έρχεται ο θυμός για την απώλεια μας και στην προκειμένη περίπτωση είναι η απώλεια της ατομικής μας ελευθερίας, όποια και αν ήταν αυτή, η αποστέρηση των αγαπημένων μας ανθρώπων, οι ασχολίες μας εντός και εκτός σπιτιού. Η απώλεια της ασφάλειας μας, επαγγελματικής και γενικής, εφόσον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από όλα όσα προανέφερα.

Στις περιπτώσεις του πένθους από θάνατο, χωρισμό, σε θεομηνίες, καταστροφές, πολέμους κ.λπ., η απώλεια πάντα μας περνούσε από το μυαλό, ήταν ένα σενάριο εφικτό που γυρνούσε μερικές φορές μέσα στο κεφάλι μας, ιδιαίτερα όταν βλέπαμε ή ακούγαμε κάτι σχετικό. Τώρα, αυτό που μας συμβαίνει, δεν «έπαιζε» στο πίσω μέρος του μυαλού. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας που έχει γίνει η πραγματικότητα μας!!!

Αυτή η απειλή για τις ανθρώπινες ζωές μας κρατά «φυλακισμένους» μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Τι θα γίνει μετά; Πως θα βγούμε από αυτό; Τι θα υπάρξει μετά από αυτό; Μας γεμίζει φόβο για το τι θα χάσουμε κι ο φόβος φέρνει θυμό. Δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε, πώς να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε, γιατί, ναι, μας βρήκε πάνω στον ύπνο.

Στις περιπτώσεις όπου ένα τραυματικό γεγονός, όπως τα πιο πάνω, έχει συμβεί ξανά και ξανά σε μας ή σε οικείους μας, είναι πάνω κάτω η ίδια διαδικασία μέχρι να έρθει το στάδιο της αποδοχής. Αν φυσικά καταφέρεις να  φτάσεις στο στάδιο αυτό γιατί πολλοί άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν ποτέ να αποδεχτούν ένα τραυματικό γεγονός και το κουβαλάνε για το υπόλοιπο της ζωής τους με όλα τα συναφή του τραύματος και ειδικά την κατάθλιψη.  

Τώρα με αυτό που συμβαίνει, απλά άγνωστο σε όλους μας τι θα συμβεί και τι θα βγει μέσα από αυτή τη διαδικασία. Αυτό το άγνωστο μας «τρελαίνει» γιατί η πληροφόρηση και η παραπληροφόρηση έχει πάρει πολύ τρομακτικές διαστάσεις.

Οι απόψεις διίστανται και δεν ξέρεις τι να πιστέψεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις και φαίνεται να είναι το πιο φρόνιμο, είναι να κάτσεις σπίτι και να ακολουθήσεις τους κανόνες που θέτει η κυβέρνηση.

Εν τω μεταξύ, παντού υπάρχει μια περίεργη αίσθηση, σώπασαν όλα εκτός από την φύση που σου δίνει μια ελπίδα ζωής.

Μετά αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι και να προσεύχεσαι στο Θεό: «κάνε Θεέ μου να περάσει αυτό το κακό και εγώ υπόσχομαι να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Θα νοιάζομαι περισσότερο για τους συνανθρώπους μου, θα βρίσκω ώρα για να προσευχηθώ, θα έχω ευγνωμοσύνη για ότι έχω, δεν θα κρίνω , θα αγαπώ…». Ύστερα θα ξυπνήσεις θα πρέπει να κάνεις κάτι και αρχίζεις όλη μέρα να βρίσκεις ακόμα και την πιο παράξενη δραστηριότητα για να κάνεις κάτι, απλά για να μην βρεθείς αντιμέτωπος με το τι γίνεται μέσα σου. Παράλληλα, καταπιέζεις τα συναισθήματα σου γιατί νιώθεις την υποχρέωση να είσαι δυνατός γιατί στις μέρες που ζούμε είναι «ντροπή» να εκφράσεις τα συναισθήματα σου. Θα φανείς αδύναμος και ανίσχυρος. Θα χαλάσεις την ψεύτικη εικόνα που έχεις φτιάξει για τον κόσμο και μαθαίνεις να τα κρύβεις καλά. Πίσω από όλη αυτή τη μανία για δημιουργικότητα, τα έκρυψες καλά. 

Και… πάνω που είχες γίνει η superwoman ή ο superman, να σου και η θλίψη να σου χτυπά την πόρτα. Αρχίζουν όλα να μην έχουν νόημα. Τι ώρα θα ξυπνήσεις, αν θα βγάλεις τις πυτζάμες, τι θα φας, (που βαριέσαι και όλο τρως) και μετά καπάκι οι τύψεις γιατί θα πάρεις και βάρος!!!

«Μόνο εγώ τα περνώ όλα αυτά;», μονολογείς. Όχι φυσικά!!! Είναι ένα στάδιο και αυτό θα περάσει όπως και τόσα άλλα.  Είναι ένα στάδιο σε όσους αισθάνονται ανασφάλεια και μοναξιά, γιατί η κοινωνικοποίηση  είναι από τις βασικότερες ανάγκες για την επιβίωση μας και στην προκειμένη περίπτωση, η αποστέρηση της έχει αυτή την επίπτωση της θλίψης και μερικές φορές την κατάθλιψη. Χρειαζόμαστε την αγάπη, την αγκαλιά, την φροντίδα!!! Μπορούμε να δώσουμε λίγο χρόνο στην θλίψη μας, να την αφήσουμε να κάνει και αυτή τον κύκλο της, να την αποδεχτούμε μαζί με όλα τα συναισθήματα που μας προκαλεί όλο αυτό που περνούμε, να συμφιλιωθούμε μαζί τους για να μπορέσουν να καταλαγιάσουν .

Την επαφή μας με τον έξω κόσμο πρέπει όμως να την κρατήσουμε ενεργή. Με τους φίλους μας, με την οικογένεια μας, με τους συγγενείς μας έστω και από μακριά. Ας μην επιτρέψουμε να  χαθεί η σύνδεση μας, να κρατηθεί ενεργή μέχρι την στιγμή της φυσικής μας συνάντησης με τη φυσική αγκαλιά και τα πραγματικά φιλιά. Μπορούμε να επικοινωνούμε και να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο, να υποστηρίζουμε τους πιο ευάλωτους συνανθρώπους μας!!!

Ας βρούμε τη δύναμη μέσα μας για αγάπη, κατανόηση και αλληλεγγύη σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάει όλη η ανθρωπότητα. Ας μείνουμε ενωμένοι!!! Αυτή την επαφή –σύνδεση που θεωρούσαμε δεδομένη, να πάψουμε να τη θυσιάζουμε απλά και εύκολα για χάρη όλων αυτών που μας κρατούν μακριά τον ένα από τον άλλο. Να ξεφύγουμε πλέον από αυτό τον εγωκεντρισμό που μας διακατέχει και να αρχίσουμε όλοι να αναρωτιόμαστε τι πραγματικά έχει αξία στη ζωή μας. Τα ακριβά ρούχα , τα αυτοκίνητα πολυτελείας, τα Smartphone, τα χρήματα, η εξουσία όλα αυτά που είναι άπλα ανάγκες πλαστές του εγώ, επιφανειακές και προσωρινές υλικές απολαύσεις. Ας κοιτάξουμε περισσότερο μέσα μας να δούμε τελικά ποιοί πραγματικά είμαστε. Ας μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας!!! Ας τον κατανοήσουμε, ας τον αγαπήσουμε. Ας βελτιωθούμε για να τον αντέχουμε και ας ψάξουμε να βρούμε το πραγματικό νόημα της ζωής. Αυτό που βρίσκεται μέσα σε απλά πράγματα: στην επαφή μας με τον συνάνθρωπο και την φύση!!! Αυτή η αλληλεπίδραση με όμορφα συναισθήματα θα μας βοηθήσουν να αναπτυχτούμε σωστά και να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε: κάτι περισσότερο από ένα σώμα!!! 

Μαζί, ενωμένοι!!!